Hollands Maandblad. Jaargang 1972 (290-301)

[p. 23]

Diergedichten
Chr. van Geel

In ieder woord door hem gezegd,
in ieder woord dat op hem lijkt
een blijk met schuingerichte blik
van veel waardering voor de grond.

Geen sein, een antwoord inderhaast
op zoveel grond van vlees waaraan
niet dát ontbreekt, een antwoord op
zijn minst, hij kwettert maar wat raak.

Afwisselend staan ze zich
druk doende dood te talmen.

Ze pakken met hun tenen
riet van hun snavel aan,
ze bouwen zonder stenen
fel aan hun voortbestaan.

Ik bestudeer de kippen in natuurstaat,
ongelooflijk is een krielhaan die gebelgd
zijn poot heft, lichte grijze poten in
de kleur van opa's slobkous, en een kip slaat.

Ik en mijn hond, wij zitten in
een komité van waakzaamheid
en gaan zo nu en dan verzitten,
ik en mijn hond.

[p. 24]

Wandeling

 

Ik loop het lage land in en

 

mijn hond gaat voor, een kievit roept.

 

Over een sloot hoog boven wilgen

 

maakt een abeel zich druk en zwijgt,

 

ratelt opnieuw, de wind doet zeer

 

chinees. Op zachte zolen gaan,

 

bang om gezien te worden, ik

 

en mijn hond dezelfde weg naar huis.

De hond drinkt uit zijn spiegelbeeld
het hele plasje leeg.

Landeigenaar van het hogere zelf,
het trillende gefluit dat in
de lucht woont, grond
ter grootte van een metropool
in zijn bereik, hijgend van angst.

Wat zouden zij zoeken, de dieren
in hun pijlsnel zwijgend ondernemen,
onthutst toch op een doel gericht,
twee eenden vliegend naast elkaar?

Zij zoeken water om zich schoon te wassen,
schoon te wassen van elkaar.

[p. 25]

Turkse tortel

 

Als de uitverkoren zeemeermin

 

die haar pijn verbijt bij elke stap,

 

als een man die eindelijk zijn zin krijgt,

 

kreunt hij als hij op een takje landt.

De bij, een engel die gesard zich wreekt, volstrekt, tot in
de dood, het fronsen van de aarde over het met aarde
bedolven graf, het fronsen van wolken over de aarde,
de doodval van een op een aambeeld in duizenden vonken
vervaardigd angelversierd juweel, één noot op zijn zang,
één toon van blijvende toorn die zingt wat hij dacht toen hij
door mokers en schroeiende lucht gemaakt
wist, dit begeleidt tot het eind een gonzende, brommende bij.

Zij leren vliegen op de grond,
een aanloop nemen, starten steeds opnieuw,
aan exercitie geen gebrek.

Klem in het toegespitst vertrouwen
woelt het zich los, zij huppen op, fervent,
om iets persoonlijks - tevergeefs.

Ik hoorde lopen en stemmen van mannen in
de toppen door de wind bewogen,
het rennen van vogels, breken van riet.

Zo donker is het in jaren niet geweest,
met plekken dieper zwart naast wolken.

Onzichtbare kalkoenen riepen, bleven
net niet te zien mijn stap voor langs de haag.