Hollands Maandblad. Jaargang 1972 (290-301)

[Gedichter]
Alain Teister

Ik ben bezig je waar te maken
- mijn laatste, laatste leven -
waarmaken met omarmen
met huizen veiligheid

Gisteren - toch? - was de wereld
een langzame jakhals van vrees
en zie je arm nog toont de
voren van klauwen

Maar ogen. Om ogen gaat het.
Als hoovaardige dansers
kiezen ze mijn partij
zodat ik je waar kan maken
zodat ik je

Stil nu. Stil. Zonder wereld
zonder wat je van
jakhalzen weet en van woorden.
In je. Stil nu. In je.
En bloemrijk als een jurk
glijdt rust om je heen.

Huizen veiligheid jijheid.

[p. 26]

Terra cognita

 

Morgens als bijen grommend

 

morgens, langzaam losgeraakt

 

zijn de uitgelezene voor jou

 

 

 

je borsten delen zich rond,

 

voeten bewegen mij,

 

hànden glijden af en aan,

 

en het laatste: je ogen

 

bezwerven mij waar het kan.

 

 

 

In morgens als deze

 

uitgelezene, langzaam

 

losgeraakt en voorgoed

 

om mij gesloten,

 

voorgoed

De dagen met het klein gerinkel van
plezier zijn minder lang geleden
dan men uit mijn gezicht geneigd zou zijn
te concluderen. Maar de nachten,
dat is zonder overdrijving, zijn
een mijnenveld van angst.

Gisteren nog lag van je stem
de witte vogel aan mijn mond.

Het is voorbij gegaan
zo snel als sterven.

[p. 27]

Sonnet

 

Zo is de nacht: gehurkt

 

in de koperen kommen van ogen

 

word ik zwart en van gloeiend ijs.

 

 

 

Een dier als een ster

 

dringt binnen en schreeuwend

 

begint en eindigt de dood.

 

 

 

En de nacht is kort: in de korte

 

klokslag van je lichaam voorbij.

 

Daar is weer de aarde, gloeiend van

 

dag en schudt het zweet van zich af.

 

 

 

En ik lig als een vlag

 

van een razend land.

 

En jij, opener, opener dan open

 

bent mijn ogen, mijn graf, mijn dag.

In een droom word je door perkamenten
handen opgevangen en bij kaarsen
neergelegd. Stemmen zingen de vespers.
Liefde ontpopt zich in een nachtasyl,
de rups wordt aan zijn kruis
asgrauwe vastenvlinder.
Geluiden worden afgedempt
binnen de crypte van je donker lichaam.
En je kijkt rond. De kromstaf richt zich op,
de bijslaap van lichtschuwe monniken
zaait vleermuizenpaniek.
Een nachtelijke haan ontmaagdt je driemaal
en je roept om mij. Een droom.
Je ziet me in onjuiste priesterkleren
met een veranderd, bijna byzantijns gezicht.

[p. 28]