Hollands Maandblad. Jaargang 1971 (278-289)

[p. 25]

[Gerrit Komrij Gedichten]

Gerrit Komrij

Een boodschap

Je ging de stad in om een schemerlamp
Te kopen, want het was 's avonds altijd
Of te donker of te helverlicht, een ramp
Voor wie als jij houdt van gezelligheid.

Daarom gaf je je ogen goed de kost
Tot zowel de prijs als de kwaliteit stof
Van de kap je kon behagen. Je torste
Als een tevreden dwerg (had jij een bof!)

Je enorme champignon van een lampekap.
Zo slofte je naar huis, heel nonchalant,
Waar (o wat een intens gemene grap)
Je verdieping helemaal was uitgebrand.

Weg met alles

Je had jezelf nog wel zo voorgenomen
Om nooit meer een ‘gedicht’ te schrijven,
Tot je het weer in je op voelde komen
En niet meer van het papier af kon blijven.

't Was haast of de zon scheen in de nacht
En of je lachte terwijl iedereen huilde.
Je pennehouder kreeg een zachte vacht
Die zich teder onder je duim verschuilde.

Je lichaam beefde en je begon te gloeien,
Zoals dat bij roodvonk wel het geval is.
En uit het niets stond een vers te bloeien,
Dat je als titel meegaf: Weg met alles.

[p. 26]

Aan tafel

Opeens zag je de slangen overal kruipen,
In je gordijnen en over de vensterbank.
Hoe ze ook je disgenoot de stuipen
Op 't lijf joegen, ze maakten jou niet bang.

Je zag immers nog veel meer - een glimkever
Bovenop je radio, een doodskloppertje onder
Je tafel - en ze lieten je niet beven.
Libellen zag je ook. Maar toen - een wonder!

Een grauwzwarte mier begon te spreken
Met een ijzig stemmetje, dat op geschrei
Leek. En ze zei: ‘De wittebroodsweken,
Ze zijn nu aangebroken voor jou en mij.’

Lampionnen en guirlandes

Varend op een versierde staatsiesloep
Passeerden ze de uitgeholde huizen.
Uit de eenmaal drukbevolkte stoep
Staken daar de waterleidingbuizen.

Ze voeren fier door de kapotte sluizen
En zongen: We gaan het zeegat uit.
Met goud bestikt waren hun wambuizen.
Hun smaragd puilde de kombuis uit.

In de verte rookten nog de huizen.
Dood zand dwarrelde er in de goot,
Op het water dreven oude fornuizen,

Maar alles mijlenver achter hun boot.
En toen zij de zee al hoorden suizen
Zonken ook zij. Oh, als een idioot.