Hollands Maandblad. Jaargang 1971 (278-289)

De verkrachter van Sjouk
Jan Blokker Jr.

1

De morgen geurt
rondom mij,
en als ik
van die bomen daar
een tak ruk, hoor ik
Bello - mijn hond -
luid blaffend
vooruitrennen.
De rust wil ik
opademen, tot diep
in mijn borst, waar
slechts bomen het gras
omringen. Laat mij er langs!

Hoor ik nu gekraak,
of is dat het dier,
dat hijgt op zijn stok?
Nee, geritsel klinkt
uit de bladeren;
in tweestrijd sta ik hier:
doorgaan, of nieuwsgierig
de struiken in. Detective
wil ik zijn - de bladeren
striemen in mijn gezicht,
als ik niet oppas.

De takken opzij dringend
loop ik voort, met af en toe
een korte pauze, om
de juiste richting niet te missen:
het gekraak wordt reeds
duidelijker, vlak bij nu
hoor ik ook een zucht,
een stook - door die tak
zie ik haar liggen,
geheel ontkleed,
en naast haar streelt
het vriendje van de buren
het meisje, zodat het magere
spek aan haar benen
verzadigd meetrilt.

[p. 22]

2

's Nachts
liep ik gebogen,
steunend
op een wandelstok
door de tuin,
waar ik de bomen
en heggen kende
op de tast.
En aan mijn kaak
voelde ik een boom slaan,
uit de heg
ontstond een woest gescheld,
een vreselijk gebrul
bereikte mij,
en
langzaam
stierf het weg,
toen ik verder liep.

3

Die ochtend
schuiven wolken
mijn gezicht voorbij,
wekken stralen zon hem,
die zijn hoofd had bedekt
met het kussen;
ik overdenk de nachten,
die ik tevoren reeds
zag gaan, en koester
mijn dwaze plannen.

Zo weerkaatsen de ramen
de zon, en om me
hoor ik vogels;
vroeg, en alleen
passeer ik in de straten
nogmaals de revue,
waar op het marktplein
een boom staat,
de oude eik,
en ziet,
nadat ik de ladder
ertegen heb geplaatst,
beklim ik reeds
de sporten.

De eersten ontwaken,
en een gegil
verheft zich al op straat;
van alle kanten, uit huizen
komen zij aanrennen,
en ze slaken kreten
van afschuw.
‘Maar dat is
de verkrachter van Sjouk’,
roept er één,
en al spoedig
moet een ieder het beamen.

Als voorbeeld voor het dorp
hang ik daar nog steeds;
men wijst bezwerend
naar de trap,
die ik beklom.

4

Nooit zul je haar aanraken,
hoewel je al
enkele détails kunt
onderscheiden
- straks zie je de poriën -
en haar tanden blonken.
Om me heen staan ze
te roepen, en misschien
kunnen ze wel juichen,
en ik hoor ook personen
bezwijken, met een glimlach
op de lippen;
schaatsenrijders draaien
achten om jullie heen,
en in de lucht
gapen nu de vogels.
‘Je lult’, roept een specht.

Nooit zul je haar aanraken,
ook al strek je je hand,
maar je kunt
niet ophouden, en in
een verticale draai
beweegt je hand zich
langs haar heen.