Hollands Maandblad. Jaargang 1971 (278-289)

[p. 15]

K.L. Poll
Vijf gedichten

De morgen na de opening
verdunde zich de lucht;
er kwam een grijze damp voorbij
en zwanen op de vlucht.

Zij vroeg niet naar de zwarte dag
zoals ik had gedacht.
Zij keek opzij de wereld in
en maakte zich verdacht.

Het ijskruid in de achtertuin
ging open in de zon.
Geen macht had nog voldoende macht
dat alles weer begon.

De zelfverzonnen dageraad
verdween hier in het niet.
De ogen gunden zich geen rust
en zwanen zijn er niet.

Kijk, de trouweloze dienaren van God, kijk,
daar gaat er een, neeknikkend tegen
de behaarde pilaren van zijn stabiele kathedraal,
schichtig op zoek naar wat anders,
het losgetrokken verlengsnoer schrapend
slierend over de zeven weekdagen.
Hij verdraagt niet het licht
op zijn gescheurde zwartgeruite kiel.
Ontkleed gaat beter, denkt hij, en jawel, de zon
maakt van zijn blanke huid een bruine pij.
Maar het oude gevoel wil niet komen.
Hij kiest een kist in bijpassende kleur,
een open graf met spiegels langs de wanden,
zijn handen gevouwen, maar het oude gevoel,
familieleden brengen nog snel de stompjes
van de laatste kaarsen, de zon als lucifer,
maar er komt niets meer terug.

[p. 16]

 

Onder de appelboom achter in de tuin

 

heeft de dokter zijn eenden zwaaiend

 

met de bijl hun hok ingejaagd.

 

Geen ramp, wel een teken van orde en begrip

 

in de hoofden van dieren en mensen. De appelboom

 

vertrok geen tak bij het kwakend gewaggel.

 

Maar misschien, al springt de gelijkenis

 

niet in het oog, is de boom wel het type

 

van, ja wie zal het zeggen, sprookjes

 

zijn middeleeuwse aanloopjes, van beheerste

 

wraakzucht die bedreigingen oppot,

 

ook van tweeden tegen derden. Genezing,

 

vergiffenis, vermaning, zij worden niet overwogen.

 

Straf slechts, in de vorm van fortificatie,

 

jaarring na jaarring, onneembaar voor botte

 

wapens van artsen. Daarbinnen de vrolijke weldoordachte

 

loop der seizoenen, voorbereiding van wisseling

 

in kleur en gedaante, tot de zekerheid

 

van victorie in de lucht hangt, de afspraken

 

zonder een grein van kans op misverstand

 

gemaakt zijn, losse bladeren de dieren de mond

 

snoeren, vruchten zich vermenigvuldigen,

 

twijgen kinderen met injecties verstijven,

 

takken na geruisloze onthechting

 

burgers uit hun huizen opjagen

 

naar de stam, die zijn ringen verbreekt,

 

de klonterende vluchtelingen bevriest,

 

de voorwaarde vervult: terra immaculata.

[p. 17]

 

Ver weg in de grond

 

zijn de seizoenen verdwenen.

 

Zeer hoog in de lucht

 

zijn de seizoenen ver weg.

 

 

 

Wie niet beweegt ziet

 

in de bovenlaag van de vijver

 

op windstille momenten

 

drie en twintig silhouetten van karpers.

 

 

 

Een foto bestaat van mijn ouders

 

zij met een hoed en hij met een knevel

 

in verliefde houding voor het toestel

 

weerspiegeld in het water.

 

 

 

Onder de vijver een wel

 

die vissen voor stikken

 

en bodemwater voor vriezen behoedt.

 

Voorjaar, jaar, najaar, onjaar.

De slang op het trottoir verbeeldt zich niets.
Hij kronkelt langs een olifant en registreert
het gaan en komen van een zwarte damesfiets.

De zeewind van april verschraalt zijn huid.
De zeven kleuren krijt verstuiven in Den Haag.
Geen voetganger denkt bij zichzelf: kijk uit.

Mijn dochter knielt, de schade wordt hersteld.
Doch de geschiedenis herhaalt zich moeiteloos.
Een nieuwe lente voor hetzelfde geld.

's Nachts valt er regen op het kustgebied.
Het water wast de stoep weer schoon.
Er was een bonte tegelslang en nu is hij er niet.