Hollands Maandblad. Jaargang 1969-1970 (258-277) (1969-1970)

Hollands Maandblad. Jaargang 1969-1970 (258-277)

(1969-1970)– [tijdschrift] Hollands Maandblad– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 25]
K.L. Poll Leerdicht Wantrouw de dichters, zij kiezen zichzelf als maat voor de wereld, als god in uw midden. Zij geloven alleen in de macht van het prachtige woord dat hun denken versuikert, dat wiegt als een Babelse hoer in de kerk. Zij kiezen de leegte waar niets aan voorafgaat, geen kind en geen kennis. Zij verbranden het schip van de rede. Poezie is een rechts sentiment. Wantrouw de dichters, zij kiezen de vorm als heilig en heilig als norm. Zij luisteren mee in de trein en schrijven u op in hun boek. Verraders van vrienden, hun liefde een kunst voor de kunst, hun hoofd vol afkeer van de koude grond waar een vrede met moeite bestaat. Zij betreuren de democratie. Poezie is een rechts sentiment. Wantrouw de dichters, zij kiezen de dood als estetisch motief, als excuus. Hun verzinsels verstoren de rechte barmhartige lijn van gezin en carrière naar blijvende rust. Zij verdrinken hun loon in een meer van stilstand, zij kennen geen groei. Het koor van hun stemmen klinkt zacht om de kist van de roerloze priester. Poezie is een rechts sentiment.
[pagina 26]
Over personen Het kan verbeelding zijn maar als u het mij vraagt klopt er iets niet met al die boze tongen van de brave borsten die maand in maand uit een luxe damesblad als Avenue intellectueel cachet moeten geven door te protesteren tegen een bourgeoisie die niets liever wil dan Castro en Mulisch tussen knippatronen. Er klopt iets niet wanneer Renate Rubinstein schrijft in Vrij Nederland - Wigbold weet donders goed dat ik niet hoor bij de Establishment - want wat geeft het waar zij bijhoort of niet bijhoort zolang zij iets vertelt of doet of afdwingt met gevestigde macht waarvan een lieve ander denken kan: hoera dat is tenminste eens gezegd, gedaan, een stap naar beter onderwijs, meer emancipatie, minder onveiligheid, frisser lucht in de lucht, een nieuw idee over de samenhang der dingen waarbij de vraag of zij dat zei en deed als stuk Establishment als schrijver of minister als underdog of upperten in het geheel niet ter zake doet.
[pagina 27]
Er klopt iets niet wanneer Hans Gomperts, eens duidelijk de beste als het er om ging partij en argumenten te kiezen tegen derdewegse warhoofden als Charles en Wertheim, nu, nu het nodig is de voorstanders van chaos en geweld even duidelijk te bestrijden als de handhavers van orde en gezag, zwijgt als het graf. Er klopt iets niet wanneer Han Lammers, Vondeling en Den Uyl al honderd weken zeggen: wij willen niet met die en wel met die en zeker niet met die regeren, in plaats van te bedenken welke nieuwe wetten het leven in bedrijven, op school, op straat en in vergaderzalen een meer aanlokkelijk karakter kunnen geven. Er klopt iets niet wanneer men links en rechts de monden vol heeft van verandering, razend snelle ontwikkelingen in een dynamische tijd, terwijl in werkelijkheid een pak nog steeds bij C en A 200 gulden kost, Luns nog minister is, Philips nog ijvert voor MRA en PSV, en alle dominees en paters nog even oecumenisch zijn als twintig jaar geleden. Alleen, dat is waar, het klaverblad van vier bij Oudenrijn kwam klaar.
[pagina 28]
Het hol van de leugen Al in een pasgebalde vuist kropen de mieren, kropen de mieren. Al in een pasgebalde vuist vroegen de mieren: wat is juist. Zij vroegen het elkaar maar niet, zij vroegen het aan de huid. Maar de huid vertrok zijn spieren niet. Gebald is gebald, daarmee uit. Zij vroegen het aan de duisternis maar het antwoord van zwart is zwart. Misschien dat dat dan het juiste is, zei de oudste, stil en zwart. Vast niet, zei een miertje van niets maar let op wat ik jullie zeg en verdomme doe dan eens iets, anders komen we hier niet weg. We boren een gat in de hand en drinken het bloed dat er vloeit, we vechten ons terug naar het land waar we samen zijn opgegroeid. Maar de huid was zo hard als leer, de vereende krachten te klein. Zij wisten geen oplossing meer en kropen bedroefd heen en weer. Al in een langgebalde vuist kropen de mieren, kropen de mieren. Al in een langgebalde vuist gedroegen de mieren zich besuisd. Acht korte gedichten 1 Er zijn momenten dat tranen definiëren geluk geeft, op andere ogenblikken lijken alle vormen van formuleren gekunsteld, als bloemen schikken.
[pagina 29]
2 Hier ligt, tussen de aarde, Van Aerssen. Onwillig in het bestaan. Zijn stem hoor ik, zijn houten handen. Met barse ogen vraagt hij waarom ik denk aan hem. 3 In plaats van die lelijke narcissen zou ik volgend voorjaar wel eens wat anders willen. Ik kan mij vergissen maar narcissen hebben iets intens gemeens. 4 Per ongeluk, half slapend, de macht van het dromen moet de stille wet geweest zijn, gingen wij vannacht, haast ongemerkt, met elkaar naar bed. 5 Geen waarde hecht ik - nu dan niet. Uw woorden zijn al a priori besmet. Het geeft mij geen verdriet. Ik stel het hier slechts pro memorie. 6 Stel dat u alles wist wat er geschreven is, Homerus, het leerboek cybernetica en de rest, dan nog zou iedere belevenis zich kuis onttrekken aan uw ethica. 7 Er stond eens in een langverdorde krant: die verzen zijn, nu komt het, cerebraal. Hoe breng ik ooit die stakker aan het verstand dat wat hij zegt wel waar is, maar aftands? 8 Over de doden, goed, niet over de doden, al zijn er, zoals nu, momenten waarop ik graag mijn vader had ontboden om te genieten van de Biesbosch in de lente.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

K.L. Poll