Hollands Maandblad. Jaargang 1969-1970 (258-277)

[p. 21]

K.L. Poll

Uit de dagmoes de anekdote.
Een aardige jongen van tien is dood,
aangereden door een vrachtauto,
tegenover zijn huis, laat in een novembermiddag.
Het vriendje Paul verstopte zich,
zonder tranen, in het donker onder zijn bed.
Het vriendinnetje Emilie bedacht zich:
misschien is het een beetje gek,
maar ik vind het eigenlijk fijn
dat hij in onze klas zat. Onze klas
heeft nooit iets bijzonders. Nu wel.
Met haar vinger liet zij zien
welk deel van het gezicht
bij het schoolhoofd rood was geweest
van het huilen. Zij stelde vast:
beter duizend dagen school
dan dat er een jongen is overleden.
De klas heeft bloemen gestrooid op het graf,
op verzoek van de familie. De man
die de bloemen bracht, vertelde Emilie,
liet er een paar uit zijn hand vallen,
hij zei toen zachtjes godverdomme,
ik stond er vlak bij. De volgende dag
vroeg de juffrouw in de klas
of zij iets voor de schoolkrant wilde schrijven.
Ik weet niet goed, zei ze tussen de middag,
hoe ik dan moet eindigen.
Niet met: wij zullen hem nooit vergeten,
dat klinkt zo afgezaagd.
Nee, ik zet er gewoon onder: snik, snik, snik,
en zij pakte een papier om voor te doen wat zij bedoelde.
Twee maanden later, in bad met de zeep spelend:
weet je, ik denk nog iedere dag aan hem.
Het is de vraag of dat waar is.