Hollands Maandblad. Jaargang 1969-1970 (258-277)

[p. 31]

T. van Deel

Gefietst naar Holysloot, om in de wei
het kussentje te zien vol bloemen, dat
Joke geborduurd heeft. Wilden eindelijk
wel eens weten waar we de hele winter
op hadden gezeten. Het klopte aardig,
alleen nooit zoveel verschillende bijeen.
Dat is nu juist de kunst ervan.

Als een zijn vinger opsteekt
schieten blaadjes toe. Tijd telt,
alles werkt mee, en toch - Geen dicht
gordijn, geen zwijgend schoolplein
helpt. Misschien heeft Hens gelijk
die door een kiertje kijkt naar
hoe het buiten sneeuwt, laat
voor het jaar. Te weinig afgeleid
is ook niet goed. Het glaasje water
gaat een eigen leven krijgen, vloei
neemt inkt zo grappig op, en wit
papier wordt plotseling het mooiste
dat bestaat. - Daar komt de rector
binnen, nog een minuut of tien,
geen nieuw gedicht beginnen.

Ben je aan het puzzelen,
vroeg ze toen ik dit gedicht
aan het maken was. Nee,
zei ik, dat lijkt maar zo,
er liggen blaadjes op de krant,
je had het kunnen weten want
ik puzzel toch nooit.

Vogels leer je van plaatjes kennen,
daar staan ze stil, je ziet ze echt.
Buiten vliegt alles zonder naam.
Wie beter kijkt, herkent de tekening,
die blijft vast punt. Nu ik mijn ogen
in geen bos meer goed de kost geef,
zit ik dikwijls thuis te bladeren
in oude vogelboekjes.