Hollands Maandblad. Jaargang 1969-1970 (258-277)

[p. 20]

Zeventien gedichten
Chr.J. van Geel

Verscheurd door hout laag bij de grond
verschijnt de zon achter haar licht
ontspannen als een dwalend roer.

De inkijk die zij biedt is diep.

Strekdam bij vloed vlecht golven op
zijn stenen rug, dwingt ze te paren,
de lopers op elkander in
kruisen hun schuim en stellen branding
buiten gevecht.

Het dreunt van regen waar ik sta
onder een boom die lekt,
zonsopgang na de kortste nacht
door water toegedekt.

Mijn kussens liggen in de nacht,
zoals de beesten doen, maar fijner nog.

Ik loop op straat een koek te eten,
een San Francisco uit Zaandam
en denk aan sex en minderheden,
had liever ook een boterham.

Het raam is vol,
ik zit aan tafel van de kalme wolken.

[p. 21]

Sprookje

 

Wat een ruw landschap, zei de koningin,

 

nu is ons enige pleizier luidop

 

en onbedaarlijk diep te huilen, zei

 

de koningin.

De stam ontbreekt, niets dan een knoest,
een wortel biedt hier inzicht in
zijn voet, hij reikt hoog boven mij.

Ik heb er een cent ingelegd,
in water houdt dat bloemen fris.

Hoe kan je anders wonen
dan waar het eten groeit.

Elfen of nachtvorst over de begroeide, door
klimop gebogen bomen en hellende grond?

Je hoort het vriezen in de cellen van de blaren,
een licht geruis van pijn, kort en intens, en niet
aan één blad te beluisteren, pas met z'n allen
op stem ijlen ze tot ze stil en bevroren zijn.

De bomen schragen mist,
vertakte zuilen.
Het regent in het schip,
nevel hangt aan het hout
en regen tikt.
Je hoort de koster sluipen,
op zandmanvoeten graaft
hij kuilen voor de mist.

[p. 22]

Gras

 

Gras waar de nachtvorst over ging,

 

boom waar het laatste blad in hing,

 

wandelen tot de zon zich vestigt,

 

inslapen tot de schemering.

Fietsend laat ze haar vriendin
een hap van haar kadetje nemen.

In de door schaduw gewassen kamer spelen
ze halma, slaan bruggen, bouwen hun driehoeken vol.

Buiten valt wind in het sproeiende water.

Zij stijgt, zij domineert, niemand
nog op, zij brandt nog voor zij goed
en wel de kim bereikt en wint
aan kracht naarmate schaduw krimpt.

Ze loopt de huizen om en achter,
in luwte loopt ze vast de zon.

Er zwaait wat voor me
een roos.

Ik sta,
elk blad gekoppeld aan de stam
vlucht eens zijn takken uit,
geluid lijkt naar heel hoog verschoven,
iedere tak, ragfijn, is reizen
ontzegd.