Hollands Maandblad. Jaargang 1969-1970 (258-277)

[p. 19]

Vijf gedichten
Gerrit Komrij

Toen de fanfare op een ochtend aan je deur
Voorbijtrok, net toen je wakker werd, dacht je:
‘Kijk, het is goed.’ En er stroomde een keur
Van voortreffelijke sappen door je hachje.

‘Nu moet ik wieden,’ voelde je, ‘en zaaien.
En poten ook.’ Je nam de beste schoffel
Uit het rek, en ging op klompen de fraaie
Aanplant op je vensterbank opdoffen.

‘Daarna een frisse neus gehaald,’ maar toen
Je buiten was, en voor je deur een jongen
Zag, een halve blinde, en stinkend naar schoen-
Smeer, zijn je de tranen in de ogen gesprongen.

We wandelden des avonds door de tuinen
Van het crematorium; achter heg en hazelaar
Stond laag de vroege maan; ik at wat kruimels
Van mijn vest en jij genoot van een sigaar.

Je dacht wellicht aan zeer bezwete negers
Op hete plantages in de weer. Ook aan
Je gezicht meende ik zoiets af te lezen.
Ikzelf keek door de heg naar de maan.

We spraken niet: wat viel er ook te zeggen?
We dachten maar aan een maan en aan zweet.
Oh, nergens heerste er ooit zo'n rust. Slechts
Af en toe klonk uit een urn een kreet.

[p. 20]

Zang van de gebroken ogen

 

Is niet de kist de voorruste des grafs?

 

Of blijf je werkzaam, maar dan in 't geheim?

 

Turen je ogen dan de zijwanden af,

 

Al zijn het bellen grauw en rottend slijm?

 

 

 

't Laatste is waar, want toen je onlangs

 

Stierf, merkte je dat je ogen braken

 

En terzelfdertijd een minder tweederangs

 

Werk volvoerden: ze keken niet, maar staken

 

 

 

Door de dingen heen en wat je zag:

 

('t Is te verschrikkelijk het mee te delen) -

 

Je zag, behalve de deugd in 't midden, een lach

 

Op de lippen van een springlevende schele.

Wacht u voor een natuurlijke dood; het bot
Draagt haast zijn starheid over; ik ervaar
Een kwalijk gevoel. Mij wacht eenzelfde lot
Als de pier, de kemel en de ooijevaar.

‘Je zal de stem des drijvers niet meer horen,
Het kwaad zal je niet naken’ - ach wat, besproei
Mijn as met tranen, als ik zielsverloren
Door Charon naar de schimmen word geroeid.

Een zelfde lot als de wurm, de pimpel en de
Kneu... Ik ga, maar weet, ik ga in wrok.
Immers, waarom moet ik naar onbekende
Oevers, met niet één mazel, niet één pok?

[p. 21]

Met een nat zeil

 

Je stopt twee anjelieren in je oren,

 

Zet een blikken muts op en gaat, fluitend

 

Van tierelier, het gelaat nog ongeschoren

 

En met twee leren laarzen aan naar buiten.

 

 

 

Traag dalen uit het zwerk grote droppels

 

Neer; het is, wat je verwachtte, 'n waterige dag.

 

Snel gaan je anjelieren naar de knoppen,

 

Doch op je lippen klinkt geen klacht.

 

 

 

Nee, je zingt zelfs uit al jouw macht.

 

Ook dans je, met een akelig geduld.

 

Een walsje op de stoep, terwijl je lacht

 

Uit een volle borst, met schuimrubber gevuld.