Hollands Maandblad. Jaargang 1969-1970 (258-277)

Rutger Kopland

Intussen zoog een knop zich vol
water uit haar glas. Water dat was
wat ze worden wilde, roos, rood.

Intussen zwommen goudvissen in
hun kom, even zwaar als water,
niet drijvend, niet zinkend, zwevend.

Intussen zag men de zon in het
water, ging onder of op of zoiets,
in ieder geval rood, goud en koud.

Veel poëzie is overbodig. Veel
was intussen al zweet en tranen
al water en water en zout.

Zachte tuin, zacht lijf van je,
zachte toekomst, godverdomme
kus me kus me intussen en ze
lachten elkaar al voorbij.

Het zou heel langzaam gaan, een
vredige middag, voor het zover
was, ze waren nog te jong, te
mooi, voorzover ze dat waren.

Geen bloemen, geen bezoek, geen
rotzooi dus, alleen een zacht
onsterfelijk poesje sloop zwak
schreeuwend om hen heen.