Hollands Maandblad. Jaargang 10 (246-257)

[p. 25]

De hobby-hoek
Guus Kuijer

Henk hield op met boren en luisterde scherp. Het moeilijk hanteerbare boortje trilde in zijn rechterhand. Het was volkomen stil in huis. Henk keek op zijn horloge. In het bijna donker van de vliering was de wijzerplaat nauwelijks te onderscheiden, maar het kon nog geen 4 uur zijn en om half vijf kwam Ellen pas thuis. Hij zette de boor in het gaatje dat nu zowat een centimeter diep was. Het werk vorderde langzaam. De vliering was zo hoog tegen het dak gebouwd dat je er niet rechtop kon staan en was onbetimmerd zodat Henk op zijn buik over de balken lag en met zijn gehele bovenlichaam op het boortje moest steunen om niet zijn evenwicht te verliezen. Hij wist niet precies waarin hij boorde, wel waarheen. Het kon niet lang meer duren. Even later schoot de boor door. Henk wrikte het apparaatje voorzichtig omhoog. Er was een gaatje ontstaan waaruit een lichtstraaltje recht omhoog spoot. Henk legde zijn linkeroog op het gat en bedekte zijn rechter met een hand. Hij keek in de badkamer. Links van hem stond de wastafel, ongelofelijk laag, bijna direct aan de tegelvloer, rechts het bad. Henk hoorde geraas gevolgd door korte, scherpe tikken. Hij bleef doodstil liggen. Onderin het huis hoorde hij de voordeur dichtslaan. Hij sloop naar het openstaande luik, liet zich zakken tot zijn voeten ongeveer 50 centimeter boven de grond hingen en kwam dan met een bijna onhoorbaar plofje op de grond terecht. Geruisloos trok hij het luik dicht. Terwijl hij zijn schoenen aantrok wierp hij een vlugge blik in de badkamer. Er lagen brokjes kalk op de vloer. In het plafond zat een gat ter grootte van een vuist.

‘Het huis stort in, het huis stort in’, riep Henk. Hij stommelde de trap af. ‘Hè jasses, doe niet zo eng.’ Ellen stond al in de gang. Een meisje nog, maar al zes jaar zijn echtgenote. Henks blik gleed af van haar kindergezichtje, dwaalde geleidelijk over haar lichaam naar de grond voor hij het woord hernam. ‘Ik sta in de badkamer, ik denk kom Ellen is zo thuis, laat ik me even scheren, ik pak de toilettas, krijg ik een geweldig brok puin op mijn hoofd.’ Henk tastte met een pijnlijk gezicht naar zijn schedel.

‘Ach lieverd, hoe kan dat nou?’ Ze streek hem zacht over zijn haar. Daarna holde ze de trap op. Henk hoorde haar de badkamer inlopen. Ze lachte. Ze keerde terug, maar veel minder gehaast. Henk luisterde nauwkeurig naar haar manier van lopen. Langzaam kwam ze de trap af.

‘Er liggen een paar flintertjes kalk op de vloer’, zei ze. Ze sprák zelfs langzaam. ‘Een meter van de wasbak af.’ Ze ging de kamer binnen. Henk legde een dubbele knoop in de veters van zijn schoenen. Hij liep de w.c. binnen, sloot de deur achter zich en staard enige tijd in de witte pot. Daarna trok hij door.

‘Kan ik nog even Alabastine halen?’ vroeg hij.

‘Dat zou ik maar doen, ja’, zei Ellen. Ze stond over de kachel heen gebogen, met haar ellebogen leunend op de schoorsteenmantel om haar buik te verwarmen. Ze wachtte tot Henk de deur uit was, ging toe naar boven. In de badkamer bekeek ze het gat aandachtig. Het was niet door en door. Voor het grootste deel was het ondiep, maar in het midden zat een gaatje waarvan ze de bodem niet kon zien. Ze ging de trap af en stelde zich bij de kachel op.

‘Het is zo'n eigenaardig gat’, zei ze toen Henk was teruggekeerd. ‘In het midden zit een heel diep gaatje.’

Henk was al boven. ‘Ik smeer het wel dicht’, riep hij. Hij maakte een dikke Alabastine-pap en smeerde het gat met een paar streken van zijn plamuurmes dicht. Daarna haalde hij een merkwaardig dun potloodje uit de binnenzak van zijn colbertje en stak het met de punt naar boven in de weke massa. De achterkant van het potlood was witgeschilderd. Henk bekeek het resultaat. Er was nauwelijks enig kleurverschil. Hij trok

[p. 26]

zijn schoenen uit en verdween door het vlieringluik. Het potlood stak een centimeter of vijf boven de grond uit. Henk haalde wat stopverf uit zijn zak en hechtte daarmee het potlood aan de vloer. Behendig liet hij zich weer op de overloop vallen, trok zijn schoenen aan en liep met bonkende passen naar beneden.

‘Weer gepiept schatje’, riep hij. Maar Ellen gaf geen antwoord. Ze zat in de kamer, op de bank. Haar rok was hoog over de donker gekleurde nylons opgeschoven. Hij bleef in de deuropening staan. Hij voelde zijn schoenen in het nylontapijt wegzakken. Deze kunstvezel, hoe onnatuurlijk ook, zuigt zich vast aan leer, maar ook aan levende huid, soms zelfs door de sok heen. Na enige tijd houdt de zuiging op bijvoorbeeld als iemand anders in de kamer beweegt, of iets zegt.

Ellen kuchte en trok haar rok recht.

‘Waar zal ik gaan zitten?’ vroeg Henk. ‘Naast jou of daar?’ Hij wees op een rieten stoel tegenover de bank.

Ellen trok haar schouders op. ‘Ach jongen, waarom vraag je dat nou?’

Hij ging naast haar zitten. Hij keek haar van opzij aan. Een smal gezichtje, met heel zachtrode lipjes, een poppeneusje dat glom. Henk zuchtte. ‘Wat ga je doen? Eten?’

Ellen schudde van nee. ‘Ik heb voor jou boterhammetjes klaargemaakt. Staan in de keuken.’ Ze stond op. ‘Ik wou nog even in bad.’

Ze was al in de gang toen Henk achter haar aankwam. ‘Weet je wat ik gedacht heb?’ zei hij. ‘Ik kan op de vliering best een hobby-hoek maken.’

‘Een hobby-hoek? Je kan er niet eens staan.’

‘Dat is ook niet nodig’, zei Henk. ‘Je kunt erbij zitten.’

Ellen keek naar boven. Ze zag het luik. ‘Wat voor hobby ga je dan doen?’

‘Nou, ik schrijf toch.’

Ellen draaide zich om en ging de trap op. Ze liep de slaapkamer in en haalde een handdoek en een washandje uit de linnenkast.

‘Ik ga er vast wat timmeren hoor’, riep Henk van beneden. Uit de kelderkast haalde hij een hamer en wat spijkers. Toen hij het luik opentrok hoorde hij dat Ellen het bad vol liet lopen. Door het matglazen ruitje in de deur zag hij haar zwarte truitje voorbij schuiven. Hij hees zich op een van de balken van de vliering en trok het luik achter zich dicht. Hij tastte naar een zaklantaarn die ergens tussen de balken stond en knipte hem aan. Hij bescheen het potlood. Het stond kaarsrecht omhoog. Hij nam de hamer in zijn vrije hand en sloeg een paar keer op een van de balken. Hij zette de zaklantaarn op zijn achterkant neer zodat de hele ruimte zwak verlicht werd. Met zijn vinger streek hij over de stopverf rond het potlood. Het was nog zacht. Zijn duim en wijsvinger sloten zich om de punt met een gebaar alsof ze het potlood eruit wilden trekken, maar dat gebeurde niet. Henk hoorde het water in het bad klotsen en spetteren. Ellen nam haar dagelijkse bad. Hij liet het potlood los en gaf enkele klappen met zijn hamer op een balk. Daarna legde hij het gereedschap neer, zette zijn handen onder zijn hoofd en staarde naar het potlood. Ellen neuriede. Henk sloot zijn ogen en haalde diep adem. Hij zag haar voor zich. Hij rook haar. Hij betastte haar, maar zijn vingers gingen niet meer naar het potlood. Hij knipte de zaklantaarn uit. Het bad liep leeg. De kraan van de wastafel liep. Henk kroop naar het luik, liet zich naar beneden zakken en ging naar de keuken. Daar at hij zijn boterhammen op.

Ellen kleedde zich aan. Ze keek naar het plafond. De plek waar het gat gezeten had was iets anders van kleur, en in het midden zat een cirkeltje dat helder wit was. Ze schoof een krukje onder de plek en ging erop staan. De Alabastine voelde nog vochtig aan, maar het witte cirkeltje was droog en hard. Ze duwde er met haar wijsvinger tegen. Het verschoof. Haar vinger kon niet door het kleine gaatje dat ontstond. Ze trok snel wat ontbrekende kledingstukken aan en sloop de gang op. Het luik stond open. Ze hees

[p. 27]

zich naar binnen. Ze zag de hamer, de spijkers en de zaklantaarn. Toen het potlood. Languit over de balken liggend duwde ze het potlood naar beneden. Ze gleed het luik uit en trok in de badkamer het potlood uit het plafond. ‘Zó gek’, begon ze al op de onderste tree van de trap. ‘Zo gek, er kwam een potlood uitvallen.’ In de keuken zag ze Henk op een boterham kauwen. Henk was verbaasd. ‘Een potlood? Waar?’

‘Er zit nu weer zo'n klein rond gaatje’, zei Ellen.

‘O, in de badkamer’, Henk begreep het. ‘Een potlood, wat gek.’

‘Ja hè’, zei Ellen. Ze kwam dichtbij hem staan en vervolgde: ‘Weet je wat ik denk?’ Henk schudde zijn hoofd. ‘Ik denk dat jij dat gaatje erin gemaakt hebt, met je boortje.’

Henk werd rood. ‘Waanzin,’ zei hij.

‘Ik denk dat je me weer wilt beloeren’, zei Ellen. Henk maakte een protesterend gebaar. ‘Doe nou niet net of het niet waar is, het hele huis is doorzeefd met gaten, de slaapkamer, de w.c., de keuken zelfs.’

‘Volkomen waanzin’, zei Henk.

Ellen draaide zich om. Ze ging de kamer in, pakte een krant en ging op de bank zitten. Henk draalde nog wat in de keuken, maar volgde haar dan. Hij ging naast haar zitten, maar kon haar gezicht niet zien. ‘Weet je wat het is?’ zei hij in haar richting. Er volgde een lange stilte want Ellen gaf geen antwoord. ‘Moet je horen’, zei Henk. ‘Wil je het echt niet weten?’ Ellen gaf geen antwoord. Bij de buren werd een w.c. doorgetrokken en er zong daar iemand in de keuken. Henk stond op. Hij had moeite met het optillen van zijn voeten, maar hij haalde de drempel. Eenmaal in de gang ging het gemakkelijker. Hij was in een wip boven en op de vliering. Hij zat op een van de balken. Het was er stikdonker maar hij ontstak de zaklantaarn niet. Hij staarde onbeweeglijk in de richting van het gaatje. Het luik stond open. Ellen kwam de trap opsluipen, passeerde de overloop. De badkamerdeur ging open en dicht. Zwak licht bescheen de houten dakbetimmering. Uit het gaatje scheen een fel straaltje licht. Henk kroop er op zijn buik naar toe en keek erdoor. Hij zag Ellen. Zijn handen knepen hard in de balken. Hij trilde over zijn hele lichaam. Ellen stond voor de wastafel en keek in de spiegel. Ze streek met haar hand over haar wangen, volgde met een vinger haar neus. Ze pakte de toilettas en haalde er wat flesjes uit. Toen haalde ze Henks scheermes tevoorschijn. Ze hield hem vlak voor haar gezicht en probeerde het mesje eruit te peuteren. Het lukte niet. Ze rommelde opnieuw in de toilettas en haalde er een pakje nieuwe scheermesjes uit. Voorzichtig ontdeed ze er twee van hun papiertje. Ze nam een mesje in iedere hand. De duim en wijsvinger die de mesjes vasthielden zagen wit van het knijpen. Ze hield ze vlak bij haar gezicht ter hoogte van de jukbeenderen. Plotseling maakte ze met beide handen een snelle beweging van boven naar beneden. En voordat Henk begreep wat ze deed en schreeuwend het luik uitsprong, had ze de beweging een tiental malen herhaald.

Henk kwam met een klap op de overloop terecht en viel met zijn hoofd tegen de trapleuning. ‘Ellen, Ellen’, brulde hij. Hij rukte de badkamerdeur open. Hij pakte haar beide polsen en wrong de mesjes uit haar handen. Haar gezicht was aan beide kanten opengescheurd door talloze uiterst fijne sneetjes vlak naast elkaar. Het bloed stroomde langs haar wangen en hals tot over haar truitje. Ze stonk ernaar. En naar zweet. Ze huilde. ‘Henk’, schreeuwde ze terwijl hij voor haar stond, ‘waarom heb ik het gedaan?’ Henk trok haar achter zich aan naar de slaapkamer, duwde haar op het bed, pakte twee handdoeken waarvan hij er een onder haar hoofd legde en de ander over haar gezicht. Hij drukte de laatste zachtjes tegen de open wangen. Beide handdoeken waren al gauw doordrenkt met bloed.

‘Lieve Henk’, steunde Ellen vanonder de handdoek, ‘haal gauw de dokter’.

‘Goed schatje, best, maar nu nog niet. Ik durf je niet alleen te laten.’ Henk zag dat ze huilde. Hij rook het ook.

‘Moet je luisteren Henk’, snikte ze, ‘ik hou van je’.

Henk stond op. ‘Blijf zo liggen, dan bel ik de dokter.’

Hij rende naar beneden en belde de dokter. Daarna pakte hij het potlood dat Ellen op de schoorsteenmantel had gelegd en liep naar de badkamer. Hij deed de scheermesjes terug in de toilettas, spoelde wat druppels bloed uit de wasbak en deed water in een bekertje. Het pakje Alabastine stond nog op de vensterbank. Hij strooide er wat van in het bekertje en maakte er een papje van. Hij duwde het potlood terug in het gaatje. Met zijn pink gaf hij het een zetje na zodat het een paar millimeters in het plafond wegzonk. Met het plamuurmes streek hij er Alabastine overheen. Er was vrijwel onmiddellijk geen kleurverschil meer te zien. Hij bracht plamuurmes en Alabastine naar de kelderkast. Voor hij de slaapkamer opnieuw betrad sloot hij het vlieringluik. Hij nam een stoel en ging naast het bed zitten. Er was alleen nog maar een zwak gekreun te horen. Hij nam haar hand in de zijne en samen wachtten zij de komst van de dokter af.