Hollands Maandblad. Jaargang 10 (246-257)

[p. 37]

Gerrit Komrij

De reuze overbodige dood van Malle Jopie

Je was jong nog, toen jouw zuster stierf:
Zij was niet bijster bij haar positieven.
Maar zoet, dat wel - als 'n heel kleine dief
Bracht je 's nachts water, haar ten gerieve.

Zij zat dan monkelend in een blauwe zorg
(Je ziet nog de kleur temet, 't sluimerkussen
Was kleurloos), dronk het water gorgelend
En joelde jou blazend aan (je was intussen

Neergestreken op een tabouret, al wachtend tot
Ze zwijgen zou). Een tijd bleef ze je aangapen,
En zei nog: ‘'t Is volbracht’. Je dacht: ‘God,
Wat een móóie volzin om mee in te slapen.’

Danse macabre

Hij heft, van tafel opstaande, het heldere glas.
Zijn ogen dwalen door het danslokaal,
Geestrijke ogen zijn 't. Een wijl houdt men pas
En adem in, terwijl hij spreekt: vrolijke taal.

Daarna begint het weer van voren af aan,
en - niet de Schotse drie! Men meemt de kortste
Weg van fles naar strot. Hij blijft terzijde staan.
De dans duurt nog als het bericht gebracht wordt:

‘Zijn vrouw was dood.’ Op de viool na stokt
De muziek. Hij spoedt zich morose heen. Bommen
En granaten klinken achter de kast, waarna, en bloc,
Het dansen herbegint, wat kan het ze ook verdommen.

Reclame, zo'n kunst

Je liep met Jezus door de Kalverstraat.
(- ‘Wat een infaam idee! Dat is niet mooi!’)
(- ‘Een grapje op zijn tijd, dat kan geen kwaad.’)
De etalages vond Hij maar een rommelzooi,

Dat las je in Zijn blik. ‘Wel grote griet’,
Zei Hij, toen Hij op de stoep bij Zumpolle stond.
(- ‘Laag bij de grond is het! Zoiets zegt Hij niet!’)
‘Smakeloos’, zei Hij, ‘er gaat je een afgrond

Open. Wat zeg jij daarvan? Niets dan wansmaak
Toch?’ - ‘Ik vind 't stuitend lelijk. Beunhazen
Zijn het. 't Is trouwens van een jood, die zaak.’
‘Mmmm’, zei Hij, ‘'t zou me niet eens verbazen.’