Hollands Maandblad. Jaargang 10 (246-257)

[p. 24]

Gerrit Komrij

Te laat en ingevuld

We gingen in een bos vol opgedoekte bomen
Zoeken naar één lege waterput; het gieten
Van de regen houdt ons niet tegen; we komen
De bomen alsmaar tegen, alsmaar rekwisieten.

We gingen in een veld vol opgedofte struiken
Zoeken naar één lege waterput; we stoppen
Hier en daar eens, als twijfelaars; en we ruiken
Niets aan de struiken, het zijn maar modepoppen.

Verlaat mij hier dan toch, getrouwe reisgenoten
En mannen van 't jaar nul. Dit zoeken is te dol
Om los te lopen, al was er een jongen die floot:
Dààr staat een put vol steen, volledig vol.

Huwelijk

Ik stap het bordes af in een statige bruidstooi.
Dat is mijn man, dat hebben we weer gehad.
De sirene van de spinnerij, die fluit mooi
En de mannen van de brandweer zijn al zat.

Als kind speelde hij al met een brandweerwagen,
Vertelde zijn moeder, met een felle rooie,
Fluks om de tafelpoot, en kon hij dagen
Lang stoken met dat late paard van Troje.

Dàn bluste hij in het groot. Door zijn trawanten
Wordt hij in mijn bruidskoets smalend nagewuifd.
Ai, ik ben in de plaats gekomen van de branden.
(Als hij vannacht zijn ladder maar niet uitshuift).

Pluimsteken

Ik lig bij Charles en moet een spreekwoord zeggen.
‘Wat ademt doet vier daden met mondjesmaat:
Sjoelbakken, naaien, helden- en eieren leggen.’
Dat is goed, zegt hij, en hij knikt kordaat.

Ga door, zegt hij, ik wil nog meer horen.
‘Een rood kapje is beter dan een klein duimpje.’
‘In Holland is de diepvries diep gevroren.’
Hij lijkt tevreden. ‘Krijg ik nou een pluimpje?’

‘Je krijgt een pluimpje, maar zeg eerst meer.’
Ik heb uit van slapen, en vertel wàt ik weet.
Charles stapt het bed uit, haalt een veer
En stopt me die bedachtzaam in m'n reet.

[p. 25]

De jeugd van mijn held

In ieder dorp stond nog een watertoren.
En klimmer groeide op de platte dakjes.
De boer vroeg mat: wat heb je er verloren?
Aan een jongen in een pluisfluwelen pakje.

Op 't erf was er een molen, en een waterkering.
Het stulpje stond er ook, al was het tinnef.
Men zat daar, spreekt vanzelf, slecht in de kleren.
Er was geen tuintje en geen kast met linnen.

De fulpen jongen had wel een eigen zolder,
Met uitzicht op dees' rode watertoren. Hut
En haar huizen van katoen over de polder.
Zomaar een idille uit de mouw geschud.