Hollands Maandblad. Jaargang 9 (236-245)

Mark Akkermans

was mijn leven geen vlinderdroom
die niet ontwaakt
mijn huis geen massagraf en
mijn hart geen zwerfsteen
was mijn lichaam geen van mijzelf vervreemde
schuilplaats voor eenzaamheid en angst
waarin ik onderhuids gedode kommunikaatsie
met tranen als zeepbellen verlicht
met hartslagen beluister
waren mijn ogen geen zwemmende
waterputten van haat
mijn liefde geen klankenstorm, buigzaam
in een maanziek steenlandschap,

het individu zon, de enkeling, zou
vuurbloemen vieren tussen de vruchtbare groeven
in mijn huid en
vlokken eenheidskristal sneeuwen over
luisterende aardbevingen en
meren van zilverpapier

uit de opengereten voren bouwland
staan zingend nieuwe vorsten op,
de pijn volgend van het ongescandeerde
ritme dat mijn hand beweegt.

[p. 17]

Mark Akkermans

lang voorlopig
is de dooddoener gezag en wet
in handen van verslaafde marionetten die
angstig knielen voor een opgeheven arm
dit is onze laatste nacht
de lucht is al niet meer oneindig en
het wordt lichter. een
morgen zal er niet meer voor ons zijn
we leefden ook nooit bij tijd en mijlen
de vleugelslag van ons hart tekende
dichter tot het einde
volgens hun spelregels krijgen wij beperkte
brandduur als een kaars
maar het bed is nog een warm wachtershuis en
eindeloze blauwe vlakten met gebogen roeiers
strelen ons oogvlies
de zilveren ademstroom door onze poriën
hebben we nog aan elkaar meegedeeld
teruggeworpen tot een tijdstip in de evolutieleer
is onze kommunikaatsie geweven in
klanken die ik zal herkennen
het teema vrijheid herhaalt zich. we hebben nog
een paar uur voor de trem gaat
ik kan je huid zien ademen, het beeld
van twee naakte faunen, spelend,
is mij nog toegewend. jouw lach
is veranderd. wanhoop
ligt in de laatste kleren op de vloer
de gepunte kantelen die we hand in hand, brandend
bestegen scherpen onze doodsangst en tedere
gebaren in mijn huid. het is ook
solidariteit en kommunikaatsie in brood
dat we aten van geleend geld
we kropen weg in elkaar om tenminste samen
onze wanhoop en vragen te delen, bevestiging
te vinden van onze pijn
woorden stuiten af op een aangeleerde taal die
onverstaanbaar is. we zijn allebei te jong.
ons kwetsbaar evenwicht zal buiten
breken tussen de tremreels
maar onze dromen glanzen onbekrast
tijdens het vernietigingsproces
de pijnbloemen in je haar, de geur
van je lichaam, onze wankele balans en
ook onze peukjes op de vloer blijven
een scherpe dia, onveranderlijk, in mijn herinnering