Hollands Maandblad. Jaargang 9 (236-245)

[p. 25]

Gerrit Komrij

Jan Klaassen spreekt

Vanavond heb ik toch een mens gezien
Die leek precies op Willem Bilderdijk
Op een portret uit achttienhonderdtien.
Tot op het haartje waren ze gelijk.
Daar ik een man van geest in mijn bereik
Dacht, hoorde ik hem van de weeromstuit
Over Katharina Wilhelmina Schweick-
Hardt en Lodewijk Napoleon honderduit.

Ik kwam (dat spreekt nogal) bekaaid
Terecht; meneer was zelfs geen loot
Der Teisterbanten, uit hun zaad gezaaid.
Uit schaamte steeg er het schaamrood
Naar mijn kaken, mooi in mijn bloot-Je
stond ik. Waarom lach je om mijn dillen-
Tantisme? Als ik koest zeg moet je dood
Gaan liggen, niet denken dat ik grappig ben.

Ik wil zelf wel weten dat ik me vergis.
Mooi: want elke keer wanneer je vraagt
Zus dit zus dat denk je dat ik beslist
Moet liegen; je krijgt het lid vandaag
Of morgen wel eens op de neus. Graag
Had ik Bilderdijk gesproken. Nu heb ik dan
(Behalve een zwaar hoofd en een zieke maag)
Ook nog van jou een veeg uit de pan.

De stormwind zal denk ik tijdig bedaard
Zijn: je weet dat ik het niet verdien.
Je stekels pruttelen na, maar je aard
Komt kalmpjes boven. En één op de tien
Val ik weer in de armen van Katrien.
We sluiten met een borreltje de vrede.
Vanavond heb ik toch een mens gezien
Die leek precies op Frederik van Eeden.

De ladenkast

Bij aller volken tal is de nieuwsgierigheid
Heer. Ze snuffelen in bijna al je laden,
Dat het verre van mooi is. En na een tijd
Van weken, of zelfs maanden, mag je raden

Wat men zoekt. Maar pal gestaan: je zal ze
Niet vragen wat ze doen, noch je met rooie
Konen verwonderen: hé jij daar! 't Zijn valse
Parels die zichzelf voor de zwijnen gooien.

Je zal je daar zeker in je vingers snijden.
(Misschien doen zij het ook niet voor de lol.)
Ze laten de laden bonkend zoef-zoef glijden.
Jouw kast is ook zo vreselijk proppensvol.