Hollands Maandblad. Jaargang 9 (236-245)

[p. 24]

W.B. Yeats

The Ballad of Moll Magee

Come round me, little childer;
There, don't fling stones at me
Because I mutter as I go;
But pity Moll Magee.

My man was a poor fisher
With shore lines in the say;
My work was saltin' herrings
The whole of the long day.

And sometimes from the saltin' shed
I scarce could drag my feet,
Under the blessed moonlight,
Along the pebbly street.

I'd always been but weakly,
And my baby was just born;
A neighbour minded her by day,
I minded her till morn.

I lay upon my baby;
Ye little childer dear,
I looked on my cold babv
When the morn grew frosty and clear.

A weary woman sleep so hard!
My man grew red and pale,
He gave me money, and bade me go
To my own place, Kinsale.

He drove me out and shut the door,
And gave his curse to me;
I went away in silence,
No neighbour could I see.

The windows and the doors were shut,
One star shone faint and green,
The little straws were turnin' round
Across the bare boreen.

I went away in silence:
Beyond old Martin's byre
I saw a kindly neighbour
Blowin' her mornin' fire.

[p. 25]

 

She drew from me my story -

 

My money's all used up,

 

And still, with pityin', scornin' eye,

 

She gives me bite and sup.

 

 

 

She says my man will surely come

 

And fetch me home agin;

 

But always, as I'm movin' round,

 

Without doors or within,

 

 

 

Pilin' the wood or pilin' the turf,

 

Or goin' to the well,

 

I'm thinkin' of my baby

 

And keenin' to mysel'.

 

 

 

And sometimes I am sure she knows

 

When, openin' wide His door,

 

God lights the stars, His candles,

 

And looks upon the poor.

 

 

 

So now, ye little childer,

 

Ye won't fling stones at me;

 

But gather with your shinin' looks

 

And pity Moll Magee.

[p. 26]

(vertaling W.D. Kuik)

Ik heet Moll Magee, ik mompel wat,
Soms gooit men met een steen;
Och kinderen blijf, je kent me toch,
Waarom lopen jullie heen.

Mijn man was een arme visserman,
Hij viste met de lijn;
En ik, ik zoutte de haring,
We leefden schraaltjes en klein.

Als ik 's avonds over de keien ging
Van de maanverlichte straat,
Dan sleepten mijn benen achter me aan;
Zo te werken, te slaven, is kwaad.

Van huis uit was ik al niet sterk,
Daarbij ook slap van de kraam;
Een buurvrouw verzorgde het kind op de dag,
en 's nachts lag het tegen mij aan.

't Was per ongeluk, lieve kinderen,
Ik smoorde het arme wicht;
Ik bemerkte het toen het te laat was,
In het koude ochtendlicht.

Ik was doodvermoeid, ik had geen schuld,
Maar mijn man werd groen en geel:
Hier heb je geld en donder op,
Jij hoort thuis in Kinsale.

Mijn man, hij smeet me op de straat,
Vervloekte me bovendien;
En ik, ik trok maar weg,
Geen buurvrouw was er te zien.

De deuren zaten in het slot,
De luiken waren dicht;
De weg een lange rattenstaart,
Een ster gaf iets blauwgroen licht.

Ik ging in alle stilte
Tot ver voorbij Maartens buur,
Daar zag ik een oude kennis,
Ze blies in het ochtendvuur.

[p. 27]

 

Te eten gaf ze me zonder meer,

 

Mijn ongeluk hoorde ze aan,

 

En wilde nog iets van me weten:

 

Ze liet me niet verder gaan.

 

 

 

Ze zegt: je man dat is een zak,

 

Hij haalt je zeker op;

 

Ze meent het goed, het geeft geen vree,

 

Het maalt zo in mijn kop.

 

 

 

Sleep ik de turf, hak ik het hout,

 

Ga ik langs straat op een draf;

 

Mijn hersens zijn bij dat kleine dier,

 

Soms denk ik, ik denk te veel af.

 

 

 

Alleen het weet het, het zieltje,

 

Dat heb ik nu wel door;

 

En God zorgt voor de armen,

 

Daar is de hemel voor.

 

 

 

Mijn huis had twee ramen,

 

Nu speelt door de goten de wind;

 

Och, kinderen kijk naar Moll Magee,

 

Voordat je met stenen begint.