Hollands Maandblad. Jaargang 9 (236-245)

[p. 22]

Mark Akkermans

Onbewoonbaar verklaard

verstening in de slag van een kamerdeur zint mij
lief te hebben om deze wenkbrauw te zien
vloeien in pijnglas en
wast luidruchtig zijn vacht met tochtvlagen
ik lach, wildschreeuwend om de tanden van de zon,
zwem chaoties met elesdee in het bad.
de reele komedie staat vloekend te
huilen in een versleten dimensie
omdat hij niet wil slapen in de verwachte dodenkuip
omvergetrokken geef ik over in wisselende
gewoontes van pijnstillende middelen, die
driemaaldaags in een dwangbuis worden verstrekt
ook zij vermogen niet
mijn ziekbed te verschonen en ik zal
wellustig bittere tongkonklusies smaken
in mijn hoogmoed van onbewoonbaar verklaard verlies.

Kommunikaatsie verbroken

blauwzwarte nevels plooiden als dekens
om ons heen
vogels en wij zwegen om de nacht
door onze poriën te voelen trekken
en blind te volgen naar een verscholen zon.
het gazon veerde onder onze lichamen
met een wijze knipoog naar enkele spinnen,
die hun gescheurde web verstelden
om een maanzieke mug te vangen,
die vluchtte voor de eindeloze regelmaat
van onze horloges
een treurwilg droeg zilveren maanstenen
aan zijn zijden bladeren, die
zich nog langzaam voltrokken.

maar later
gingen wij met ongelijke voeten
door de nacht als
een mank beest
dat naar zijn leger hinkt om
daar te sterven.

[p. 23]

 

de zonnewarmte verblijft nog in de stad,

 

maar onze zuurstof breekt in de huizen,

 

waar achter de muur het kind stereo

 

gilt dat hij slaapt met een mono-doorbraak

 

van de vernieuwing

 

mannen verbijten de tijd, de vrouwen zijn ongesteld

 

wij, bouwend, knielen niet voor

 

het overvloedig woningtekort

 

verderreizend in de latere nacht zochten wij

 

nabestaanden & bloedverwanten over te zetten

 

op gestolen wrakhout van het stadhuis

 

mijn liefste,

 

zie je niet de ontluistering van de versierde kermis

 

hoor je niet de jaloerse kater zijn eenzame prooi bespringen

 

verban je jezelf achter kalkwitte grafstenen

 

die na de zeven vette jaren van

 

het oude testament zullen openbreken

 

voor een nieuwe dode

 

in de magere jaren pas komen

 

de parasieten je melaats gebeente

 

uit de zeeklei graven onder de gedoofde

 

lantarenpaal

 

vitrages wapperen hoog en een geranium

 

op de vensterbank beeft met zijn ontwortelde

 

stengel achter de ingegooide ruit

 

puntige glasscherven in de sponningen

 

bezingen jouw levende dood

 

en ik zal bij je begrafenis droevig

 

met de rouwende menigte meelopen en

 

ook de eerste schep zand op je kist gooien

 

om daarna de bank van de lege stad te beroven

 

en van de gouden cheques een krans te vlechten:

 

Rust in Vrede 30-6-'67

 

 

 

hoogmoedig genoemd

 

trap ik op troostwoorden

 

die de blinde vlek in mijn ogen zullen vergroten

 

ik wil, vogelvrij verklaard

 

mijn schaduw per ongeluk verliezen

 

bij een verkeersongeval,

 

een verscholen clown achter het etiket

 

van de witste tandpasta

 

ik wil

 

aan de achterkant van het trottoir lopen

 

en zoeken, liefhebben, hallo roepen

 

huilen, vechten en feesten met tegenvoeters

 

maar verschil maakt het niet

 

men beziet mij weer van hogerhand

 

zodat ik, op mijn hoofd lopend

 

alles wel bij het oude kan laten