Hollands Maandblad. Jaargang 9 (236-245)

[p. 16]

K.L. Poll

In het land van de Yahoos

Boven de aarde, in vruchtbare deining,
zweefde een luchtschip, idyllisch van binnen,
met tientallen deuren waardoor af en toe
allesvermoedend de inwoners keken.
Van beneden gezien leek het luchteiland
een automatische adventkalender.
Op de neus, onleesbaar van ver, het motto
van een kind: ‘Je hoeft niet terug te schrijven,
want dan hoef ik ook niet terug te schrijven’.

Aan de dieren op aarde was onbekend
of in het schip - een beter leven? geluk?
serpentines? pakpapier van sinterklaas?
de windribbels op het Lettelberter Diep?
de zurige smaak van voortdurend verval?
het geronnen schuim op de droge lippen
van een bijna dode patient, die nog lacht,
verliefd, treurig, om voortleven in zijn kind? -
of in het schip hun eigen regels golden.

In strijd met de bevelen van zijn ouders,
onderwijzers, clubleden en andere
welwillende beschermers tegen rampen
en ontdekkingen, klauterde op een dag
een jongen van het luchtschip naar beneden,
als een spin langs zijn spuugdraad, zonder koffer,
met een duidelijk beeld van wat achterbleef,
het negatief van de zendeling, op zoek
naar de overtreffende trap van binnen.

Gemeenteleden, laten wij hem volgen,
hoorde de jongen de eerste minuten
de vrome achterblijvenden boven zich
murmelen, maar verder dan met de neuzen
buiten de deur kwamen zijn achtervolgers
niet, want zij dachten aan vrouw en kinderen
en dat is natuurlijk goed te begrijpen
in een luchtkasteel van stijl en van standing:
neutrale hemel als veilige haven.

[p. 17]

 

Wespen, kikkers, haaien, apen en paarden

 

keken nieuwsgierig naar de parachutist

 

die als Gulliver zaliger neerdaalde

 

in hun midden, op avonturen belust.

 

De kleine jongen, als een Napoleon

 

de aarde overziende, koloniën

 

ruikend, een jager de mammoet op het spoor,

 

met een hand aan de staf van zijn spinnedraad,

 

sprak de volgende historische woorden:

 

 

 

Wij, de gezegende heersers uit de lucht,

 

kiezen ons u, armzaligen, tot vrienden

 

om samen de strijd tegen de ondergang,

 

die ook ons niet onbekend is, te voeren

 

met opgeheven hoofd. Want, beste wezens -

 

maar verder kwam onze kleine luchtheld niet.

 

Stieren en stinkdieren wierpen zich op hem,

 

hielden schaterend zijn hemd tegen het licht

 

van de zon, en kruisigden hem met genot.

 

 

 

Langs de los bungelende draad werkte zich

 

een aardbewoner behendig naar boven

 

met achter zich een stoet van volgelingen,

 

allen verkleed als roodkapjes grootmoeder.

 

Zij kregen snel toegang, stroomden het luchthuis

 

binnen en vulden de oude verarmde

 

kamers met mannentaal en uitwerpselen,

 

tot het zelfs de gelovigen te gek werd:

 

Zij vochten terug voor wat zij waard waren.

 

 

 

Onder het gewicht van de binnendringers

 

zakte het keurige escapistenschip

 

ter aarde, het einde van een zoete droom.

 

Het gevecht ging door, met wisselende winst.

 

Paarden, computers en kastanjebloesems

 

waren de onverwachte bondgenoten

 

in een stuk heroiek van de koude grond.

 

Moraal: het kan ieder ogenblik misgaan

 

in de oude strijd tussen kwaad en erger.