Een ochtend in Rome
Piet Grijs
Lijn 64 is ongetwijfeld de leukste van Rome. Van het Centraal Station, het op een na mooiste gebouw van Rome, rijdt hij naar de Sint Pieterskerk, het op twee na mooiste gebouw van Rome. Hij komt trouwens onderweg dicht langs het mooiste gebouw van Rome, maar daar gaat het nu niet om. Vanochtend werd ik om half vijf wakker, onherstelbaar begreep ik direct. Om vijf uur hield ik het niet meer uit, legde een briefje op mijn hoofdkussen en sloop de trap af naar buiten. U gaan vertellen hoe heerlijk het om vijf uur in de ochtend in Rome is? U blijft toch lekker slapen, en wanneer u net als ik vroeg wakker wordt, merkt u het zelf wel.
Ik kocht een krant en liep een bar binnen, zoals elk koffiehuis hier nu eenmaal heet. De bar was geheel gevuld met ontbijtende mannen. Een schommelige grootmoeder kwam binnen, vroeg nogal kwaad: melk, kreeg melk, dronk de melk, en verliet de zaak zonder te betalen. ‘Dat doet ze nou al twee jaar, het begint me te vervelen’ zei de baas. Ik besloot tot de luxe van een zittende koffie, die immers 67% duurder is dan staande koffie. Ik las veertien, vijftien woorden uit de krant, dat hangt ervan af hoe je enclitische elementen in het Italiaans wil tellen, dronk de koffie, en verliet met achterlating van een ik-slaap-nog-mond de bar.
Vanzelf kwam ik bij het Centraal Station. Waarom zijn in Nederland stations alleen mooi als ze van vóór de uitvinding van de trein dateren? Waarom deed het nieuwe station van Nijkerk mij vorige maand in tranen uitbreken? Het station was al in vol bedrijf en in de zijhal zag je dat beeld dat ons haast had gedood van het lachen: honderden, nou ja toch wel dertig Italianen, die met de ene hand de telefoon moeten vasthouden, maar met de andere druk bewegen, achter elkaar als een driedimensionaal wajangspel. Ze kunnen hier de publieke telefoonapparaten namelijk niet in glazen huisjes zetten, die zouden zo door de telefoneerders stukgeslagen worden. Op dit station heb ik begrepen waarom de mens pas kon beginnen te spreken toen hij niet meer op vier poten liep.
Dat die Italiaanse filmers helemaal naar Afrika of Azië moeten om gekke dingen te filmen. Toen ik het station weer uitliep zag ik nog iets waar best een hoofdfilm van anderhalf uur over te maken zou zijn: twee camera's richten op de twee zijden van een voetgangersoversteekplaats. De film is in zwart-wit behalve een afwisselend rode en groene schijn. Groen: hoe de twee tegengestelde stromen zich door elkaar heen worstelen. Rood: de gezichten van de wachtenden aan de overzij. Drama's: mensen die bij rood al oversteken, hun gezichten, en de gezichten van de achterblijvers. Heeft men geen bezwaar tegen het vervormen van de werkelijkheid, dan kan men het rode licht b.v. een half uur aanlaten, kijken hoelang sommige wandelaars toch blijven wachten.
Bus 64 is behalve om zijn route bijzonder omdat het de enige dubbeldekker in Rome is, als je die reclamebus voor een Engelse drank niet meetelt. Londense dubbeldekkers zien er negentiende-eeuws uit, zoals stations en Zwaluw-luciferdoosjes. Nergens heeft men van bussen, stations of luciferdoosjes een mooi nieuw ontwerp weten te te maken, behalve in Italië. Ze zijn alle drie wat platter geworden, en wat beter afgewerkt. In Nederland probeert Albert Heyn het met blauwe lucifers, en in de Bijenkorf kon je eens van die cylindervormige doosjes kopen, maar dat is toch niet te vergelijken met die beeldige dunne staafjes met ronde kopjes in hun witte doosjes met steeds een ander stadsgezicht (wij hebben al 46 verschillende), die geen luxe-voorwerpen zijn, maar door iedereen voor elke sigaret gebruikt worden.
Overdag had ik nooit een plaatsje boven vooraan kunnen krijgen, maar nu stond er een lege bus. Naast me op de voorplecht kwam een pater zitten, een jonge man, die opviel door zijn enorme bossige wenkbrauwen.
Nu moet ik even uit de mannenschool klappen. En tegelijk moet ik, hoewel ik dat eigenlijk liever niet doe, een onfatsoenlijk begrip, met gelukkig een fatsoenlijk woord, ter sprake brengen, namelijk de erectie. Het is namelijk aan alle mannen, en daarmee waarschijnlijk ook vele vrouwen, bekend dat dat is wat een bus je geeft. Het komt door het hotsen en schudden neem ik aan, zonder daarmee iets oneerbiedigs over de andere mogelijkheden tot veroorzaking van dit verschijnsel te willen zeggen. Nou ja, het verhinderde mij niet om van het uitzicht op een door horizontaal zonlicht beschenen Rome te genieten. Het duurde niet lang, overdag is de tocht door het verkeer drie
Auteursrechtelijk beschermd
