Hollands Maandblad. Jaargang 9 (236-245)

[p. 13]

Judith Herzberg

Tekens voor dynamiet

Vervielen bijna weer in praten, zulk praten
dat de liefde niet tot liefde noodt maar
rafelt, dus ik de avond in,
blaadjes kijken. Een meeuw, nog laat
op eten uit, kwam zachtjes blatend over.

Blaadjes waren er, maar op de rotsen stonden
opeens lichtblauwe cijfers, tekens voor dynamiet.
Het was zo stil dat in die stilte ik
centrum van mij werd, die dit niet wilde.
Wat haalt het aan om dit pad te verbreden?
Elke gekapte berk wortelt in zijn verleden.
Treurnis, verlangen, verbittering. Beter
te horen bij ingenieurs die de vooruitgang trekken?

Maar dit verschoven, vaste, geloof in rotsen, grond,
zo zeker deel van ons, bijna alsof heilig,
of steen iets betekent, (de oude man
die uit het vliegtuig stapt, knielt, kust
de aarde van zijn heilig land, terwijl
het enige dat heilig is, zijn eigen mond)
nee deze zielsverschuivingen zijn minder
ons dan een bepaalde warmte, eens ontstond.

My dear, al dit geeft nieuwe visies, ik ren terug
want het verdriet teneinde, is het niet wonderlijk,
de buiken van de hoogste meeuwen wit verlicht
door zon die allang onder is?