Hollands Maandblad. Jaargang 8 (226-235)

[p. 45]

Leo Vroman
Japan

Als geesten van verwelkte planten
moeten we zijn opgestegen
in onze dooie legerlappen
uit het ruim van de Hawai Maru.
Ik vind geen vel of been terug
van wat ik daarbij dacht,
maar wel de veerpont
waarop we die nacht overstaken,
velen voor het eerst koud
in hun hele warme leven.
oorlog oorlog oorlog
nog zie ik de scheepslichten weerkaatst
in het eensklaps zo stille water,
hoor de houten steigers, houten gangen
waar ik later meeslapend over meeliep
onder een verzoenende meisjesstem
die langzaam omriep: ‘shi mono se ki’

Rondom de droogdokken, waar wij werkten,
bestond geen levende natuur
tot ik op den lange duur
weer nieuwsgierig werd en merkte
dat in de dunne plassen
vreemde vliegen liepen
op lange poten
die hun lange kinnen
in de modder stootten,
kleine wangetjes hadden ze.

Binnen de glad vluchtende trein
die maar één beweging maakte
- weg weggereden weg gereden -
braakten de mannen in hun etensbakjes
en praatten over het verleden,
hun kinderen van toen, hun trouwe
misschien al lang verworden vrouwen
die in onze beddeloze jaren
steeds zachter en warmer waren geworden.
Buiten passeerden terra cotta stranden
onder een diep, diep blauwe lucht,
een strooien huisje, een verstrooid gehucht,
dan weer helde de trein
tussen donkere dennebossen
en wit weer kaatsende rijstvelden.
Onze bewaarder vergeleek
zijn twee horloges en keek
naar buiten. Waar zijn we haast?

Soms voelde ik een scheurtje in mijn verstand
en dacht: als dit nog lang zo duurt
en ik verlies mij half bevrijd
half uitgehuurd voor altijd en altijd
in dit land, getrouwd met het verkeerde
lichaam om verweerde redenen, oud
en vergetend wat niet mag,
dan barst ik elke zaterdag
in kurkdroog snikken uit.
Zij brengt meteen een kopje water.
Ik vraag pas later: ‘wakarunaiga’.
Zij antwoordt: ‘Wakarimas’.