Hollands Maandblad. Jaargang 8 (226-235)

[p. 44]

Leo Vroman
Engeland

Vijftien mei negentien veertig.
In harwich begon het vasteland,
de pier zat er met keien aan vast
en er kwamen personen op voor,
in lichtgrijs en donkergrijs, de lucht
licht, mijn te lange zwarte jas
gekreukeld. Toen pas
was ik helemaal gevlucht.
Als inkt, boven de stad gemorst,
hingen de dikke ballonnen.
Daar doorheen dorst ik
zelfs in gedachten niet vliegen.

In huis bij een arm
bijna werkelijk gezin.
De vrouw hield de kachel warm,
de man fluimde erin.
Hij ziet er uit als een vest:
ik ben zijn armen vergeten.
Hij rochelt onder het eten.
Het gaat niet zo best.
Van zijn stoel doen de leuningknoppen
door zijn bang gegrijp gepolijst
aan noodremmen denken
vooral als zijn adem krijst
en hij kan niet stoppen.
‘Gas’ hoest hij, ‘war of fourteen’.
Het huis is donker en vol;
de verloofden, de kleden, de borden,
de stangen die het niet deden,
wat is er van ze geworden?
Is hij stervende overleden?
En de jongen van veertien jaar
die ‘natuurkunde’ studeerde
uit vergeelde maar gedrukte
boeken: Hoogoven, Roergebied -
met rooie wangen en verkeerde
woorden, hij is toch niet

Want de zwart papieren gordijnen
toen al geplakt en gebult
konden het huis met kleine
bedoelingen opgevuld
zelfs tegen het hollend gehuil
der sirenes niet beschermen,
kraakten en puilden maar uit
zo hopeloos dun en vuil
als geweldige vleermuishuid
slecht opgedroogd in de wind.