Hollands Maandblad. Jaargang 7 (214-225)

[p. 13]

[Gedichten]
Leo Vroman

België ligt gewoon onder
Nederland, en dat is geen wonder
zegt onze atlas maar al te gretig:
want het heeft geen gestalte
zoals ons land met zijn typische vorm
die immers onze kinderen al zo bekend is
als de hand van hun vader. Nonsens,
dat bladeren in dat geader,
de vellen der landen waarvan de bloedvaten
met inkt zijn ingespoten, en elke wrat
een uitgedroogde platte stad
vormen onrechtvaardige platen.
Er is maar één kaart
vol geulen en graten
het afreizen waard:
het versmolten heuvelbos
onder mijn schedelpan.
Neem eens een naald
en prik in het mos;
waar ben ik dan? jij bepaalt het.
En maak eens een zachte lange kras -
duw maar net als tegen de naald
van een grammofoon, die dan
dwars op de draad van de plaat gaat,
dan karteer je een gekke werkelijkheid
in mij, waar Japan tussen Enge en Land
ligt, en België tussen een oude grijze
kortharige vrouw die ik niet herken
en een koude ijzeren rand zie ik ineens
langs een soort van ding, waarachter (zee?)
(golvende muren?) (liepen mijn benen?)
Dat boeit mij van het verleden:
het is half nu, half verdwenen.
Ook België boeit mij om die reden,
als een verzwakkend schilderstuk
waarover zware voeten treden
per ongeveer per ongeluk
vol van de zwaarte der jaren
vol van uren zo licht als haren
vol vrienden en vriendinnen zo klein
en sierlijk als kettingmoleculen
waarvan het kietelen niet wil verdwijnen.

België dus, oliebolbelgië.
Een schuur tegen bomen gedrukt
wafels op een houten tafel
een mond vol en te veel wafel
Brugge tafelpoten op een schuine
richel van arduine straatkant
heeft iets met een bol bebbetje
dat kant weeft
de kust weer want het waait zoutig
een geel tweedekker vliegtuig
waggelt over het strand
zijn vlerken zijn met oliegoed bekleed
zijn staart maakt hete oliewind

[p. 14]

 

we lopen aldoor naar het Zwin

 

maar nooit erin

 

zonloos daglicht dat niet onder gaat

 

staat nachteloos op een strandstraat

 

waar zes meter hoge heren trachten

 

elk op een geweldige autoped

 

de wandelaars te verdelgen.

 

 

 

Nog steeds hebben binnen mij alle Belgen

 

gestreepte jasjes, en witte schoenen,

 

en hun vrouwen de hoge

 

wangen van toen en

 

klokhoeden over de ogen.