Hollands Maandblad. Jaargang 7 (214-225)

[p. 15]

[Gedichten]
Leo Vroman

Kind zijn onderin een onherkenbare kamer
met mijn broertje in gevaarlijk beddegoed.
Het parijst ontzettend buiten,
in de nacht vol roepen ratelen en fluiten
en frans dat zwaargevlerkt naar binnen moet.

Een hoek later spetterend tegenlicht.
Zeker tranen of de ogen dichtgeknepen.
Vader in het jong opeens en een mooie
matrozenpet op die meteen tien jaar later
op zolder van papier blijkt te zijn, kapot
met Le Rat Mort erop, zegt mijn god
die jongen zit onder de vlooien.

De rest van de stad in zonlicht lijkt
geheel van tien maal vergroot
marmer dat als een volwassen dood
tot de mond reikt,
zwijnsgrote marmeren voeten
steunen zwaar boven mij, hoe klein
moeten de mijne beneden zijn
geweest, hoe ontevreden met zwart leer
geblinddoekt lopen dreinen.

Wij werden in de rijzige figuur
van een grijze halve auto rechtgezet.
Met stof bedekte druppels rilden
door het schudden op den duur
lostrillend langs de vensters
van vervelde mica schuin omlaag.
De regen was kletsnat en zo koud
als badwater van drie nachten oud,
de zwarte heuvels waren als versteend
begraven kruipvel met verhaard verbeend
geboomte en kleine kerken vastgegroeid
in de rotsgrond, torens afgesnoeid
in woeste vlagen van vergeten eenvoud.

Verweg, in schamel schadelijk sop
stond een berg van fossiele straten,
een getand verleden zat er boven op.

Op de natte havengronden
stonden dunne hongerige honden
en staken hun verveelde monden
in hun verzande spiegelbeelden.

Ik huiverde en huilde, want
ik was te jong voor dat soort land.