Hollands Maandblad. Jaargang 7 (214-225)

[p. 24]

[Gedichten]
Karel Soudijn

het is alweer een maand geleden
dat we de lijm van onze voeten dansten

huiswaarts
klepperen de zolen

stiller praten
maar als we praten verzink ik soms
gedachtes raken los

bijvoorbeeld:
onder mij is een mens komen wonen
waarvan de stem lijkt op een langzaam doodgaan
hektor niet doen
is het enige dat ze roepen durft

en:
toen ik klein was
mocht ik eens bij oma logeren
met een vinger wees ze naar het eind van de straat
en zei
daar gaat je grootvader
die man daar

er liep een oude man gebogen over een stok

terug naar waar ik ben:
verwijtende vinger
nog vijftig jaar wachten
schat

verzoete gramofoonplaatmelancholie
you saw me crying in the chapel zingt radio elvis
in de tuin op dat moment een hysterische kater
en op de amsterdamse wallen
vraagt de ene hoer aan een andere:
moet je een gevulde koek
het sombere antwoord is:
ik ben zelf een gevulde koek

misschien in scene gezet voor een lopend publiek
als alles niet met elkaar te maken had

een vliegtuig staalt de blauwe lucht
getimmer aan de overkant van onze straat
een nieuwe dag:
het water fluit de beker thee

dan sluit het raam
en stilte valt met korrels kalk
achter behang

[p. 25]

Kleine speurdersroman

 

kwit ibbonit de man van duizend zorgen

 

in een boekje vol met

 

beelden voor een liefhebber van dieren

 

 

 

een rood konijnelijfje wijst de weg

 

op zoek naar buizerds

 

(vier sterren in de vaderlandse gids

 

zo lang de voorraad strekt)

 

 

 

de auto in en wachten

 

tot het regenwater zakt

 

de koeien kunnen al weer plonzen in het gras

 

 

 

beeld drie

 

een mannetjesfazant door kleurenpracht gedwongen tot zijn harem

 

een bladzijde daarna

 

het leeggegeten duivenhok

 

 

 

kwit ibbonit de man van duizend zorgen

 

met strakke blik

 

wordt lachje zonder meer

adèle voor betere rapporten
in een klas vol zonlichtspleetoogjes
naast het fotomidden de moeder van veertig kinderen
wat wil je worden als je groot bent

later
klagend ik heb alles in dit leven al gehad
behalve misschien een arabier
eenzaam als de laatst gevallen appel
in een kille herfst

verdergaand verkeer gestremd

Heilige kreten galmden er
toen broeder Kevelgans de nachtdienst liep.
Er staat een stok achter de hemelpoort
doch aardse roedes slaan.