Hollands Maandblad. Jaargang 7 (214-225)

[p. 26]

[Gedichten]
Karel Soudijn

Iedere zaterdag trekt de zesjarige Geert Jan
met zijn grootvader de weilanden in.

De hele schoolweek kijkt hij al uit het raam
om te zien of er nog vogels zijn.

Iedere zaterdag blijkt dan
dat die dieren lustig vliegen.

Voor het vak schrijven heeft Geert Jan een onvoldoende
maar opa zegt dat ik later wel de machine mag gebruiken.

Geen haaltjes dus
bekwaam met kroontjespen.

Opa wil natuurlijk tonen wat hij kan
en richt het geweer op een houtduif.

De knal is raak
het beest is dood
maar hebt u wel eens een houtduif gezien
met een ring om zijn poot?

Geert Jan had al gewaarschuwd.

gewone jazzmuziek op verende draaischijf
denkvermogen nog normaal maar toch
alleen een knalhard trekken aan de bas
de rest is achtergrondgeruis
ik luister aandachtig zittend in een strakgespannen
pakje van doorzichtig plastic
ogen dicht en twee spiralen draaien geel in zwart
voetgeschuifel en toevallige aanraking worden
hatelijk een sterke pijn
misschien komen er wel mensen binnen die me kennen
ik moet schoenen hebben
jas en deurknop grijpen met normaal gezicht
politieauto's zijn gevaarlijk zorg dat je recht blijft lopen
dan verlichte etalages
reclameletters worden vervormd
tot een erotische wensdroom
helaas
vertaal ik weer terug naar wat er hoort te staan
in het park een spuitende fontein
lampenkleuren stralen in de nacht
apen monsters lieve vrouwen lachen
uit een zwarte boom
met een schok draai ik me om bij knetterende stappen
niemand
nog eens
niemand
vijf minuten duren een uur

[p. 27]

Jeugd

 

in de stroberg zat marten die wij kattn noemden

 

vetveer te fluisteren

 

een germaan roept al zijn goden aan

 

misplaatst gelach waarop

 

boer looman uit zijn middagslaap ontwaakte

 

paars

 

flitsten zijn ogen toen hij het oude lijf

 

de berg op hielp

 

een mestvork in de hand

 

een sprong van ons als vlucht

 

maar henkie was te laat

 

 

 

wij hoorden nog hoe hij genade riep

 

 

 

later is de eerste lachebek gestraft

 

door middel van het schrijven van zijn naam

 

op een groene schutting

 

en dan

 

symbolisch dood met stenen

in april
de zon scheen
en waarom zat je in het vondelpark
vergiftigde pap te koken
terwijl ik nog geen drie meter van je vandaan
stond aan te bellen
het spel van man en vrouw op een trillende lentedag
maar toen we
touwtjespringend
naar huis wilden gaan
zagen we een dame die niet wist wat met haar
bruidstoilet te doen

Onze Lieve Vrouwkerk.
Een jongen in korte broek
eist er zijn tol.
Dan pas mag je achter een gordijn
om de graven te zien.

Karel de Stoute en Maria de Rijke
voor een paar franken roem.

Beziet de glorie van Brugge.

De stad zelf lijkt nu een oude pater.
Devoot en bijna dood
ondanks het Minnewater.