Hollands Maandblad. Jaargang 7 (214-225)

[p. 16]

[Gedichten]
Jaap Harten

Schlechte Zeit für Lyrik (Bertolt Brecht)

Al deze vragen:
de opgestoken duim van een bloemblad,
de naakte iris achter oogharen
die eklipseren voor het
zien, dat weer nieuwe
vragen oproept:

een braadpan vol kinderwoorden,
feeën van een bladzij losgescheurd
en voor 3 à 4 sekonden
kopulerend met een jongensbroek.

Waar zijn de lichtgewicht
kampioenen in demonie
die vanuit 1939
opeens vuur spuwen in dit gedicht?

Vriendjes als mieren
rondkruipend over de zolder,
ik mijn vaders kepi
opgeprikt als een grimas.

Erekties. Vechtpartijen.
Scherpe geur van oksels
zout als tranen.

Vragen.
Geen tijd voor lyriek.

Ik teken in het perspektief
van leegte
de halters van de cynicus,
de geeuw van een nachtwaker,
het naakt achter de stropdas.

Mijn personages niezen,
zijn hun eigen anekdote
en doen eenvoudige
gymnastische toeren

voordat zij in het azijn
van mijn inktpot vallen.

Ieder zijn eigen zaklantaren
aan om het geheime
mankement te zoeken:

mijn inktpot
licht er van op.

Wat ik maak is eerder
gekneusde profetie,
muziek voor een harp
vol spijkers

dan snapshots
op de toonhoogte van lyriek.

[p. 17]

Schiettent

Wie bedroefd is houdt van scherven
en mikt in de schiettent op gloeilampen
Vítazlev Nezval

Het maakt weinig uit
waarop je schiet:
een gloeilamp mag,
een nachtspiegel vol morele
herbewapenaars mag ook.
Het één hoeft
het ander niet in de weg
te staan.

Morele herbewapenaars zijn taaier,
dat wel.
In hun blokkendoos vol lavendel
breien zij glimlachend
andermans strop.

Loop er niet in.
Schiet.

Waarschijnlijk dragen ze
hun meetlint op zak,
een beslagen tong
van afkeer.

Dat hadden we dan al wel
vermoed.

Ontkennen baat niet:
de neger in mijn middenrif
molesteert zedigheidskrullen
en gloeilampen.

Hij kakt op kokardes.

Natuurlijk is hij het
die het eerst heeft
geschoten.

Mijn Muze heeft haar biezen
gepakt van schrik.

Ik ben de weduwnaar
die woont
in het kistje met tabak.