Hollands Maandblad. Jaargang 7 (214-225)

[p. 17]

[Gedichten]
W.D. Kuik

I
De photograaf liet zich betalen
en albums koopt men desnoods in partijen.
Het al te vaag historische moment,
het plaatje,
de lange lange lente met vlasse sprieten,
afgezakte kousen, korte grijze zomerbroek;
een namaak poedel,
het dwarrelt ergens op de keien,
als men het nest verstrooit,
de vogel uit de holle iep komt halen.

II
Hoog boven op de rotte houten spoorbrug
zingt een heer zijn zwanenzang
en stort zich uit de klimkooi naar beneden.
Wellicht een jampot vol met stekels
het afgedraafde paukenpaard, de jeugd.
Dus naar de singeloever, naar het park,
de speelplaats bij de roomse school
eens knuppelveld van eer.
Gepaard aan houten sabel
de krantensteek was toen het grootst verlangen
of de indianentooi, een duivenveer,
besmeurde derde deel van god.
Wat kan voor mij de hol vervangen
waar het circus Pipo stond,
het ijs de dodensprong bekoelde.
de schapenslang zijn meester vond.
Sta stil en werp naar oud gebruik
wat stokjes bij de eiken
de moerbezie is reeds geveld.

III
Weg die spijker, zet je petje af en veeg je neus,
het is nu zomer.
Doe het globetrotterpak maar aan.
Columbus voer op 1 augustus met vacantie,
kersenpitten als bemanning,
in een kartonnen schoenendoos.
Seemann leverde kaarten,
Carl Denig het kompas,
Amerika is bij de tweede vlonder,
de roodhuid ligt al dood.
Het is geen oorlog,
slechts de boeren zeggen:
‘Vreet maar gras’.

[p. 18]

IV
Men lost de wacht af bij de volle kolenschuiten.
Hij schoot vandaag slechts tweemaal in de lucht
en wordt dus in de rij getrapt.
Het laatste bolwerk is van glas,
de honger loert door alle ruiten
en steelt het graan.
Vertraagt de pas van zesentwintig kinderen
op weg naar buiten.

Stil eenzelvig oerwoud
voor het bijziend oog.
Verdorde pluimen rijzen uit het vuilig
water van het glas.
Terzijde wacht het peloton.
Drie uien, walmlamp, bokking een afgerond bederf,
de resten van een winterjan,
de medicijnfles korporaal.
Een ereprijs in olieverf,
van stoffig leven.