Hollands Maandblad. Jaargang 6

Betrekkelijk mooie gedachten
H. Drion

De Heer zij geloofd, dat Hij mij ongelovig heeft gemaakt: met mijn neiging om me van tijd tot tijd in mooie gedachten te wentelen had er zo gemakkelijk een blijernstige dominee uit kunnen groeien.

Nu langzamerhand ook de Steunpilaren van de Europese Beschaving wel allemaal hun auto, ijskast en televisie hebben of binnenkort zullen krijgen, moeten we dringend naar andere bewijzen van het Amerikaanse barbarendom gaan zoeken.

In je jonge jaren savoureer je de menselijke eenzaamheid nog als tragiek; het is misschien de kunst van het volwassen worden om er juist het plezier van het menszijn aan te beleven.

Wensdroom van een hiernamaals: ‘mourir, c'est mourir un peu’.

De gedachte dat een democratie ongezond zou zijn als de burgers zich niet opwinden over de politiek, doet me denken aan de stelling, dat een bliksemafleider in gebreke blijft als er geen onweer is.

Het kost de meeste mensen moeite te aanvaarden dat het menselijk leven gemaakt is met een handjevol cliché's. Ik behoor tot die meesten.

Je ziet een aardige vrouw die je ertoe brengt een halte langer in de bus te blijven dan je van plan was: een stukje poëzie voor eigen gebruik dat moet liggen ergens tussen een gedicht van Sappho en het hondje dat de urine van een ander hondje besnuffelt. Waarschijnlijk meer naar de kant van het hondje. Maar als die vrouw nou eens werkelijk aardig was?

Je kan je hart het veiligst verbergen op het puntje van de tong. Niemand zal het daar zo gauw gaan zoeken.

Wat me in het ‘tragisch levensgevoel’ tegenstaat is vooral de pretentie ervan.

Het is de waardigheid van de intellectueel de pijn van zijn keuzen niet te verdoven; het is de waardigheid van zijn menszijn, desondanks te kiezen. Zonder die tweede waardigheid geef ik om de eerste niet veel.

Wie over kitsch spreekt, gaat er van uit dat er mensen zijn die die kitsch mooi vinden. In zó ver is het kitsch-oordeel evenzeer een sociaal als een esthetisch oordeel, al zal dat sommige esthetici tegen de borst stuiten.

Ik ben nu zo ver, dat ik de dood tutoyeer; hij was daar natuurlijk al veel eerder mee begonnen, maar hij is ook zo veel ouder.