Hollands Maandblad. Jaargang 6

[p. 10]

K.L. Poll

Wij zijn bedoeld als geluid, verstorend
Begrafenissen, het zwijgend jawoord,
In leefhuizen van tien bij tien bij tien.
Wie nu naar buiten kijkt ziet blauwe lucht,
Winter, met boven de vensterrand een
Stoet van uitgedunde boomkruinen, trouw
Bewaakt door verliefde herdersvogels.
Daar is de dag meer aan het werk dan hier.
Een inktspat van mussengeraas versiert
Het papier tussen papier en verstand.

De zeewind stuurt tastend witte troepen
Landinwaarts. Zij slijten de hemelvloer.
Auto's, bakkerskarren en voetstappen
Maken dat zij wegkomen. Vliegmachines
Passeren zonder iets los te gooien.
(Zweedse wittebroden. Of pamfletten
Die vergeefs fladderen. Resolute
Bommen die openbarsten als rijpe
Kastanjes in de herfst. Een viel precies
In de roos van de Ortskommandantur.)

Herinneringen nemen tijd. Het is
Nu veel later dan voor de oorlogslust
Kwam opdagen. De lucht is weer schoner.
De grammofoon beneden draait sprookjes
Het huis in, over rode schoenen die
Soeverein als harten kloppen doorgaan
Met dansen, hop hop hop of het meisje
Wil of niet, beterschap belooft of niet,
Tot tot slot een even vrijgevochten
Bijl de schoentjes loshakt van haar voeten.

Er komt meer ruimte vrij voor gedrochten,
Op papier. Maar de moordenaar is nog
Vermoord, uit naam van de mensheid min een.
Niemand is symbool. Symbool is bijzaak.
Misgroeisels vragen om definitie,
Bevechten wanneer verduren misloopt,
Maar niet om dood als zij zijn gebonden.
Er bestaat een medelijden namens
Niemand anders, onmisbaar voor rechters.
Gedrochten groeien op in verbeelding.

Het is middag. Veel gaat vanzelf teniet.
Slaap en duisternis zijn dicht in de buurt.
Kinderstemmen mogen potverteren.
Zij kiezen zich steeds als solisten, met
Nadruk en variatie, het geruis
Van motoren vergeten. Zij spelen
Tussen school en eten met mes en vork
De baas over elkaar zolang het duurt.
Jij bent zelf gek met een nul erachter.
Half zes. Avond toont zich, onveranderd.

[p. 11]

 

Maar er is meer. De metamorfose,

 

In de nacht, van drie gewone bomen

 

Tot geheime neerslachtige dromers,

 

Ontroostbaar door de gedachte aan groen

 

Dat klein verpakt in knoppen samenspant,

 

Door geluk dat zij toekijkers geven,

 

Door gras en uilen die zich oprichten

 

Na de dag, die rare verandering

 

Wordt niet helder door commentaar of in

 

De houterigheid van een vertaling.

 

 

 

Welke vorm zal de echo der vreemde

 

Geluiden van angstige voorouders

 

Van dag tot dag sprongsgewijs aannemen

 

In malende breinen van opvolgers

 

Die zich hardnekkig maagdelijk wanen.

 

Wij preken beschaving en waarom niet.

 

Definities bepalen oordelen.

 

Wie zichzelf verbrandt moet wel boeddhist zijn.

 

De straateenden kraken de stille nacht.

 

Zij tenminste vermoeden een lente.

 

 

 

Ontkennen helpt. Het ijs in de sloot smelt.

 

Waakwolken houden de lucht hermetisch

 

Bezet, er kan geen vogel in of uit

 

Op deze tweede dag. Ontkennen helpt.

 

U wordt dringend verzocht. U wordt dringend

 

Verzocht. U wordt dringend verzocht. U wordt -

 

In het nauw kiezen wij verraad. Of niet.

 

Het ijs smelt tot uitweg. Kromme Lindert

 

Vergaat, intussen, inmiddels, te laat.

 

Ontkennen helpt morgen misschien weer wel.

 

 

 

Beschouwen wij kleuren, in afwachting,

 

Totdat de voorstelbare voorwerpen

 

Hun nylon omhulsels openbreken

 

En opvallen. Het wordt donker in huis.

 

Een koperen handvat klokt begerig

 

Tegen hout en blijft even natrillen.

 

Wie lief is mag met rode inkt schrijven,

 

Puntje van de tong tussen de lippen.

 

Je netvlies is niet om aan te raken.

 

Het vervuilt wanneer tranen ontbreken.

 

 

 

In herhaling vertoont zich de orde,

 

In de verwisseling de melodie.

 

Er was eens een jonge molenaarsknecht

 

Die de wereld inliep, zegt het verhaal.

 

Hij kwam na veertien jaar weer thuis, met goud

 

Beladen, een kersendrieling achter

 

Ieder oor. Zijn oude vader huilde

 

En lachte en sliep zeven nachten niet.

 

De afloop is niet moeilijk te raden.

 

De dorpsfanfare klonk prachtig en vals.