Hollands Maandblad. Jaargang 6

[p. 20]

K.L. Poll

1

Mijn mooiste droom en ook mijn treurigste
ging over een witte vogel op wie ik verliefd was.

Hij vloog over een meer. Ik zag niet op zijn rug
of zo iets, maar ik was er wel bij.

Wij hebben elkaar gekust, hij met zijn kleine
wonderlijk lieve snavel. Toen kwam het ongeluk.

Een van zijn witte veren liet los zag ik
en viel naar beneden, in het meer.

Daarna weer een. Tot er geen veren
meer over waren. Toen was mijn vogel ook dood.

Dokters weten misschien wat dit verhaal betekent.
Maar ik geloof niet wat zij zeggen.

Er was weinig begeerte in mijn droom. Ik zag alleen
wat er gebeurde. Dat was het voornaamste.

2

Toen ik klein was droomde ik een keer
dat ik in de hemel kwam.
De engelen waren verlegen
want, zeiden zij, eerlijk gezegd
zijn wij hier niet op kinderen ingesteld.
Zij hebben mij bij onze lieve heer gebracht.
Met hem heb ik limonade gedronken
uit groene jeneverglaasjes.

Pas op voor de clinicus
de verliefde slager die praat
over misvormde vingertoppen,
aartjes op een wang;
de man die aldoor doorheeft
wat er aan de hand is,
zelfmoordenaar onder de minnaars,
herleider tot techniek,
hoeder van vulgarisaties
zo hoog als een sintelberg.
Pas op voor zijn kennerslach, zijn theorieën,
het smakken van de geboren verteller,
voor lichaamsgebreken van dichters.

[p. 21]

Over een ree

 

De wereld is klein daar,

 

voor zijn neus, waar hij de schors pelt

 

van een nieuwe berk

 

die pijnlijk, dodelijk bloot van onderen

 

zich afvraagt waarom ik

 

en niet de honderd anderen

 

aan de buitenkant van de aanplant.

 

 

 

Een wantrouwend dier

 

ononderbroken op zijn qui vive

 

voor wandelaars, boerenkinderen,

 

vallende denneappels,

 

schrikkend van plagende konijnen,

 

opvliegende fazanten, zelfs een vlinder

 

kan kwaad doen.

 

 

 

Zijn moeder vertelt in een maanloze nacht

 

het sprookje van de ree met vleugels

 

en een spies van voren.

 

 

 

Hij oefent voor het paradijs

 

als de jagers nog slapen.

 

Nooit blijft hij zweven,

 

nooit klieft de scherpe tak,

 

met kamperfoeliedraden om zijn kop

 

gebonden, een boom, een haas.

 

Hij schramt zijn vel aan bramen.

 

 

 

's Middags in november, het bos doorzichtig,

 

blijkt dat hij niet voor niets

 

zo schichtig is geweest.

 

De wereld is klein daar,

 

voor zijn neus, waar hij, in een flits,

 

voor het laatst de grond voelt

 

en daarna uiteenvalt.