Hollands Maandblad. Jaargang 6

[p. 14]

En Jacob won
Eric de Preester

Voor H. Marsman

I

de jongeling wist niet juist
wanneer de kamp begonnen was
maar toen het schaamhaar
op twee vingers van zijn navel reikte
stond hij plots naakt voor God.

vergeefs had hij 't moreel gebit
in zijn briesend bloed geplant
en 't lieflijk watermerk der vrouw
uit zijn gedacht' gebrand

en terwijl 't orgasme
schokkend wegkromp in zijn tenen
en een gevilde vrouw
in rode nevelen ontbond
spreidde God
onder een halo van bliksems
als melaatse reuzenvingers
zijn tien geboden uit

de jongeling
bij Hammoerabi thuis
kraste vermetel in de vereerde stenen
woog met soepele hand hun authenticiteit

lettergroeven
duistere naden van geslepen volksbezweerders
geen sneden van Gods handebeven
gewicht
zwaar van beulsheid en barbarij
wars van ratio en menselijkheid

de jongeling walgde rood
schoof behoedzaam de verweerde tafelen
in Gods verzakte maag
die hikkend 't marmeren brood verslond

blank en licht reigerdanste hij
om de eerste zondevrije maagd
kruiste haar wittig in de zon
en roffelde een gloeiend lied
door haar gespannen vlies

II

‘God is liefde’ I Johannes 4: 16

de jongeling gespte 't schild der overwinning
in denkerszweet gestaald
voor zijn weke buik
en brak onverhoeds des nachts
in de tempel van Gods liefdetuin

hij wreef de slaapmist uit zijn ogen
braakte afschuw en verwondering

[p. 15]

 

God lag naar 't voorbeeld der Antieken

 

gestrekt aan tafel voor het avondmaal

 

en zoog met reine mond

 

het bloed uit een onschuldig lam

 

dat hij met gekromde hand

 

't geblaat afkeelde

 

 

 

de jongeling vloekte om getuigen

 

 

 

God onttafelde verrast

 

veegde zijn lippen schoon

 

met 't kleed van een verkrachte engel

 

wierp 't lam gezwind onder de plank

 

 

 

opnieuw klommen mens en God

 

in 't garen van de strijd

 

 

 

de jongeling

 

met woedesporen overgroeid

 

raasde toe op God

 

en bokste Hem een jeugdtand uit

 

 

 

maar God pareerde

 

en stiet hem in de slijmerige touwen

 

van 't verend theodiceenet

 

door kruiperige God-aanbidders

 

daar tegen ongevallen allerlei gespannen

 

 

 

versuft

 

verstrengeld

 

in 't vernuftig valnet

 

waaraan zoveel verkalkte theologenschedels

 

uit pseudo-wijze baarden mazen vlochten

 

om de keel van 't rebelse wild te stroppen

 

hing hij in de maliën van Gods val

 

 

 

maar hij wou geen dorre vlinder

 

in het album van Gods geslachte denkers zijn

 

beet zijn handen en zijn voeten vrij

 

en joeg God onder scheldgejoel

 

in 't eenzaam duister van zijn gruwelijk hol

 

daar dreigde God met rauwe keel

 

en smeekte met besmeerde lippen

 

maar de jongeling bouwd' een koker

 

van stalen waarheid om zijn hart

 

en droeg 't geslachte lam

 

waarin hij 't woord ‘sadist’ uitschoor

 

de wereld rond

 

 

 

III

 

 

 

op een zware nacht stond God

 

opnieuw naast hem

 

en maalde geweldige woorden

 

met metalen stem

 

 

 

ik weet het

 

ik ben een beul

 

een redeloos beest

 

maar ik schiep alles

 

heers over mens en grens

[p. 16]

 

ben alles

 

kus nederig mijn voet

 

worm

 

die uit mijn hand

 

de groene blaren vreet

 

 

 

de jongeling zag ontsteld

 

die barbaarse zinnen over zijn deken rijden

 

een verontwaardigde lamp zwol rood

 

in zijn zuiver gemoed

 

met een gulden sprong

 

ontklom hij het nest van zijn bed

 

 

 

hij mikte de vertroetelde vaas der eeuwigheid

 

door geëngageerde filosofen vuil beduimeld

 

naar Gods verwaande molochkop

 

- verandering droop uit de melige wond -

 

de laatste vuurstrijd begon

 

 

 

hij sprong als een geschoten haas naar God

 

plooide zijn gespierde lichaamsbuis

 

over 't woest gedrocht

 

dat detonerend de grond besloeg

 

 

 

met snelle vingers zocht hij

 

naar weke plekken in Gods gladgebeden buik

 

schoot plots door 't gepolijste haaievel

 

een bloedloos gat gaapte als een emmermond

 

Gods levensadem spoot als een hoos

 

van luchtige drek

 

uit de ontspannen wonderanden

 

 

 

de jongeling wierp walgend 't hoofd opzij

 

en knielde bij Gods vervloeiend lijk

 

met dichtgeknepen neus

 

en langgelemmerd mes

 

hield hij vlug de sectie

 

van 't vervliegend kreng

 

 

 

geen glanzend beenderstel tot steun

 

geen gladgespoelde homo sapiens-hersens

 

geen gestolde bloedsomloop met hartcentrale

 

geen vlees door drift bereden

 

zelfs geen lijk ontblootte 't mes

 

alleen een vliezen zak met vele schotten

 

bungeld' aan de onbesmeurde punt

 

 

 

IV

 

 

 

ja God is een tros bedrieglijke ballonnetjes

 

met mensenadem volgeblazen

 

 

 

de patriarch blies hijgend de moraal

 

ter redding van zijn eigen huid en goud

 

de Nazarener liet een lieflijk blaasje

 

vol misleidend medelijden op

 

denkers hingen aan zichtbare luchtbellen

 

hum schimmige hersenkronkels op

 

sukkelaars voeren met een zeppelin de hemel in

[p. 17]

 

en de jongeling schreef

 

bij 't klimmend morgenlicht

 

dat als een brandend spinneweb

 

tussen de bomen zonde

 

zijn ernstig-overdacht rapport

 

 

 

God is de moegebeulde adem

 

de collectieve leugenmythe

 

het braaksel der ellendemensen

 

het onderdrukkingswapen van de volksmisleiders

 

de bruidegom der impotente maagden

 

de fata morgana-vriend der eenzaam-zwakken

 

 

 

God is een zelfgekweekte etterbuil

 

een levenszieke schim

 

een bacterie erger dan de pest

 

het zwarte slijm der dood

 

gecondenseerd tot zoetig gif

 

 

 

God is de grootste der neurosen

 

 

 

en bij de laatste geur van God

 

die snel ontbond in 't bottend zonnelicht

 

gleufde hij met ongezwikte voet

 

in 't kiemend erwtenbed

 

de antistofformule

 

ter doding van het helse kwaad

 

 

 

levensmoed

 

 

 

V

 

 

 

vol van waarheid klom de jongeling

 

in de kerselaar

 

die als een witgeveerde toorts

 

te pronken stond

 

en zaaide met losse zwaai

 

zijn geboden de wereld in

 

 

 

in geen enkele metafysische idee

 

zult u nog vaste spijkers slaan

 

aarde en kosmos zijn zaad en graf

 

alleen helden en rechtvaardigen zult u eren

 

de zwoelste drift van 't bloed is rein

 

heb eerbied voor dat heilig schrijn

 

maar boven alles cultiveer de geest

 

want hij is waarheid en lot

 

 

 

en terwijl de jongeling deze woorden

 

in de mistgewaden riep

 

krulde 't schaamhaar zijn navel in

 

 

 

als een man zou hij met geslacht

 

en denken door het leven ploegen

 

en voor het huis der waarheid

 

zou hij vechten tot de laatste steen

 

 

 

het vlies der rust weefde

 

een blauwe hoes omheen de boom

 

een bloesem groeide als een vlinder in zijn mond

 

de zon goot brons op zijn ontspannen schouder

 

in de verte geurde een versgespreide vrouw

 

 

 

en de jongeling sliep in

 

licht als de gele morgennevel