Hollands Maandblad. Jaargang 6

[Gedicht]
Leo Vroman

Voor mij is September in Holland nog
die nacht toen de Rijndam eensklaps zweeg.
Langzaam smolt het kielzog weg
en het schip stond bol en leeg.
De zee was met slootwater gevuld.
Over vele dekken liepen
luid enkele stappen; onze kinderen sliepen
door honderd ruimten omhuld.
Langs de verte dreef een straatlantaren.
Er klotsten ergens diepe slokken.
Alsof wij met plonzende punterstokken
mijn vaderland binnen konden varen
en in Reeuwijk dokken.

Partijen, parken en kastelen,
en het blaten der belachelijk vele
bromfietsen enkele uren later
konden de stilte niet verhelen
van dat kanaal, en van al dat water.
Ook, nadat ik 18 jaren lang
had voortgeleefd op drogere aarde
maakte die brede IJssel zo hoog
boven de uiterwaarden mij bang.
Want mijn tot vreemdeling ontaarde
lichaam was dat ventje niet meer
dat onder langs de hoge flanken
van de rivier, over stompen riet
stommelde, struikelend van de ranken
wilde wikke, en dat naar de bijen
lag te luisteren,
de eerste vrije Zondag.