Hollands Maandblad. Jaargang 6

[p. 26]

K.L. Poll

Er mankeert, zeggen ze, veel aan onze taal.
Wij praten maar wat aan,
zoals vliegen vliegen.
De woorden zijn belast met eeuwen onbenul.

Het voorgeslacht laat zich niet afschaffen
door afspraken van nieuwelingen
die doen alsof er niets gebeurd is,
niets gemerkt, alsof de voorgangers
niet tot tien tellen konden.

Of toch? Het zou geen leven zijn
als wij geloven moesten
dat alle mensen van vroeger
ter zake deden.

Over de doden niets dan doods.
Wij noemen onze god: van voren af aan.

Het geheim is niet in de dode natuur
(hoewel gevangen onweer 's nachts
uren in de bergen stommelde
boven een boomgaard tussen beek en weg).
Het landschap hangt hermetisch samen.
Water en holten horen daarbij.

Ook niet in vijf soorten
patience of conversatie
(eenzaamheid is uitzichtloos,
optreden in gezelschap
een kwestie van techniek).

Maar in schimmen,
vluchtig zichtbare fragmenten
door spleten van prieelriet,
afgebroken op ongelijke hoogte.

De maan is een appel
zonder hoofd eronder.
Straks spatten de parten
ons om de oren.
Dat is overkomelijk.
Stukjes maanvlees op de schoorsteen.
Driftmoon.

Hieronder was de stad Anteflavium.

[p. 27]

Vroeger

 

1

 

 

 

Het verleden dat zijn

 

de jonge jaren van de wereld,

 

landelijk en ouderwets,

 

omdat zij samenvielen met mijn begin

 

toen grootmoeders leefden.

 

Het verleden dat is

 

de tijd ontdaan van stekels.

 

Wie toen zorgde leeft niet meer.

 

Medelijden blijft mogelijk,

 

koesteren, onthouden, gemis,

 

maar liefde niet, noch angst.

 

Wij zijn de doden de baas.

 

 

 

2

 

 

 

Wat terugkomt heeft de smaak

 

niet meer van herfstplatanen

 

in een brede kinderstraat,

 

van verliezerstranen,

 

van tante Droll, een raak

 

geslagen bal, van laat

 

naar huis, met straf in zicht.

 

Het lieve lied van toen is nu gedicht.