Hollands Maandblad. Jaargang 6

[p. 21]

Overal en nergens
A.L. Schneiders

In het vrijdagavondblad stond het, precies wat ik zocht. ‘Bij Vaals, nabij Drielandenpunt, te koop percelen bouwgrond van 900 m². Hoog gelegen, uniek uitzicht. Tel. Vaals 838.’

Onze tuindeuren stonden op een kier, het was buiten nog een beetje licht. Daar in het Zuiden was het voorjaar mischien al een maand verder. In de vruchtbomen op en rond mijn perceel, mijn grond, is al een groene waas gekomen. Het gras is hoog en vochtig van avonddauw, een melkwitte wolk zeilt voor de eerste sterren langs. Beneden in het dal glijden de koplampen van een auto langs een onbekende weg, een belgische, nederlandse of duitse weg. Ik zou het zelf kunnen zijn, op weg van Luik naar mijn huis of van mijn huis naar Maastricht of naar Aken van mijn part, hoewel ik niet zou weten wat daar te zoeken, maar je kan nooit weten. In drie landen tegelijk te kunnen leven, ik ben overal en nergens. Speciaal de nabijheid van België geeft mij lucht. Misschien heeft dat nog met de oorlog te maken, toen een pakje Belgische shag, langs zanderige grenspaden hierheen gesmokkeld, al zoiets als de vrijheid zelf was.

Ik verdween door de tuindeuren in het donker. Marianne had even opgekeken, maar niets gevraagd, ze zal wel begrepen hebben waar ik mee bezig was. Ik stapte de tuin zorgvuldig af: dertig meter lang, vijf meter breed. Zes keer onze tuin, mijn grond daar op de heuvel, dat was bijna zo groot als ons hele blok. Langs het gangpad liep ik om naar het plantsoen tegenover ons huis. Ik kon vrij naar binnen kijken in de achterkamers, waar het weekeinde was begonnen, de weekeinden. Ik vroeg mij af waar het mij precies om ging, om overal of in de eerste plaats nergens. Het gazon was veerkrachtig en zacht als een tapijt onder mijn voeten. Eén meter, twee, drie, het was nu vrijwel donker en aan de voorkanten waren alle gordijnen gesloten, de onze ook. Ja, er zeilde werkelijk een melkwitte wolk langs de eerste sterren. Ik raakte de tel kwijt en begon opnieuw, nogal haastig, want iemand kon wel uit een bovenraam kijken of er kon wel een politieauto langs komen. Vijftig bij twintig, dus maar 100 meter groter. Bovendien lijkt het op een helling altijd nog uitgestrekter. Tevreden schuifelde ik naar binnen, ik zag dat mijn schoenen nat waren geworden.

Ik kondigde Marianne aan dat ik naar Vaals ging bellen. Ze vond het best als we er maar niet meteen heen hoefden te rennen, volgend weekend was vroeg genoeg. Haar reactie viel mij mee en ik nam vol verwachting de hoorn op. Voor het eerst was mijn vrijheid binnen gehoorsafstand gekomen. Nou ja, dat mag ook wel tegen je veertigste.

Haar stem aan de andere kant - ‘N.V. Ideaalbouw’ - beviel mij wel, ze had een vlaams accent en jawel, het terrein bleek net over de grens in België te liggen. Des te beter. Je kon ook wel horen dat ze uit de verte sprak, vanaf een heuveltop, langs telefoondraden die op en neer gaan door de eerste mooie voorjaarsnacht. Ze had blote armen en wasgoed aan een lijn tussen twee appelbomen gespannen.

‘U moet eerst maar eens komen kijken. Het uitzicht is prachtig. De Schoonheidscommissie gezeteld te Luik, kan met een verrekijker de heuveltop waarnemen, op heldere dagen natuurlijk. Dat brengt wel met zich mee dat de strengste eisen aan de bebouwing worden gesteld. Vandaar dat de Schoonheidscommissie geëist heeft dat de N.V. Ideaalbouw zelf ook de zomerhuizen op de verkochte percelen zal bouwen. Maar daar zou ik wel geen bezwaar tegen hebben zeker, ik moest ze maar eens zien, hun huisjes.’

Het leek mij toch wel een bezwaar mij zo aan de ideaalbouw te moeten binden en ik informeerde of ik er misschien voorlopig een caravan neer zou mogen zetten of een tent desnoods. Daar zou de Schoonheidscommissie toch geen bezwaar tegen maken? Ze zouden toch niet speciaal heldere dagen willen afwachten om zich dan met een verrekijker aan mijn mobiele onderkomen te gaan ergeren? Ze wist het niet, maar ze zou het bespreken. Wij maakten een afspraak voor volgende week zaterdagmiddag.

‘Het is fantastisch’, zei ik tegen Marianne. ‘Op heldere dagen kunnen wij met een verrekijker op Luik neerkijken.’

‘Maar als we er moeten kamperen’, zei ze, ‘dan kunnen wij onze tent toch zo wel bij een boer neerzetten? Wij hoeven toch niet voor vierduizend gulden grond te kopen om een paar weken te kunnen kamperen?’

‘Je vergeet de waarde van grond als beleggingsobject’, antwoordde ik. ‘Over een paar jaar is er nergens meer een stukje

[p. 22]

grond te krijgen, grond wordt zo schaars als, als walvissen. Ik wil nog voor de bui binnen zijn, ik moet en wil grond.’

De zaterdagochtend van het volgende weekeinde gingen wij op weg. Het was nog vroeg en stil op de weg, de zon scheen, wij gingen een nieuw leven tegemoet. Niet alleen hadden wij het adres van de ideaalbouw, ik had ook een tip gekregen voor een kleine woning in het limburgse dorp Mheer. Er viel wel iets aan op te knappen, maar Monumentenzorg zou wel voor een subsidie zorgen, want het was een origineel vakwerkhuisje.

‘Je moet het leven weten te arrangeren’, zei ik tegen Marianne, ik voelde mij al half Belg. ‘Er zijn zoveel meer marges dan je denkt. Als je maar blijft bewegen. Een paar maanden geleden dacht ik nog dat het uit was, nou ja, bij wijze van spreken. Alles lag vast. Niet dat ik iets te klagen had of heb, was het maar waar. Enfin, nu is het alweer over. Ik vraag mij af wat het toch is, die angst voor vastliggen, is het levensangst of juist doodsangst? Ach, wat doet het er toe, die dingen zijn toch allemaal omkeerbaar.’

Marianne scheen op antwoord te zinnen. Ik had me niet zo moeten laten gaan, maar ik schijn nu eenmaal een filosoof van het stuurwiel te zijn. Om haar af te leiden zong ik van Yeah Yeah Yeah, want de Beatles waren net in het land geweest.

In Turnhout was het markt, langzaam schoven wij door de menigte. De zon schitterde op het stuur en op het dashboard, wij hadden pas twee uur gereden maar wij waren al ver van huis. Bière Delhaize en belgische shag. Het meeste hoopte ik op het huisje in Mheer. Dat het midden in het dorp lag, leek mij niet erg. Als het maar een stil dorp was, een wit dorp. In een vreemd dorp leven is juist aardig, lekker beschut, met verre nieuwe buren in het andere leven. Vrijdagmiddag nog acht hoog tussen beton, glas en papier, maar dezelfde avond zit ik al in de stilte van mijn witte huisje, alleen onderbroken door het zuchten van een koe, het koeren van een duif of de trage stemmen van mijn buren in hun aalbessentuintje. Ik zou er ook wel eens alleen heen kunnen gaan.

‘Leven in een dorp is juist wel aardig’, zei ik. ‘Je wordt zo meer in het leven opgenomen.’

‘Nou, dat weet ik niet hoor’, antwoordde zij. ‘Ik sta op een tuin en een vrij uitzicht. Anders kunnen we net zo goed thuis blijven. Ja, eigenlijk lijken we wel gek, we wonen maar vijf minuten van zee.’

Dit argument had ik al eerder gehoord, het maakte mij razend. ‘De zee’, riep ik. ‘Altijd die zee. Ik haat de zee. De zee is alleen goed om erover heen te varen en dat komt er toch niet meer van. De zee is altijd hetzelfde.’

‘De zee is altijd anders’, zei Marianne koppig.

‘Dat heb je ergens gelezen. Trouwens, wat kan je dòen met de zee. Kan je er soms door wandelen?’

Wij passeerden Maastricht. ‘Zie je nou wel wat een mooie stad het is? Hier ben je al in het buitenland. Kijk eens naar die daken, Bourgondische daken of wat zijn het. Als we tijd over hebben, zullen we op de terugweg nog even over het Vrijthof wandelen. Ach, wat een mooie stad, onze nieuwe hoofdstad.’

In het heuvelland dat voorbij Maastricht begint, had ik die eerste groene voorjaarswaas in de vruchtbomen verwacht, maar er was nog niets. De bomen stonden zwart in de zon, net zo zwart als bij ons. Nou ja, het voorjaar liep in heel Europa achter. Wij naderden Mheer, ik had geen haast nu. Wij reden door een holle weg onder een dak van kale takken. Wij leken ineens veel dichter bij huis dan daarstraks. Maar geen onzin nu, het was hier buitengewoon mooi, heuvelachtiger dan ik had gedacht en er was geen wind. Wij reden langs een lange rij bakstenen woningwethuizen, maar toen kwamen er werkelijk echte huizen, witte, van houten balken en leem. Nu geen illusies, no 58 zou wel niet zo mooi en gaaf zijn, dat kon niet voor zevenduizend gulden, het zou wel een onbewoonbaar verklaarde woning zijn. Nu, dat was het ook, absoluut onbewoonbaar, met het blauwe bordje en al. Ik prees mijn aan- of onaanpassingsmechanisme dat mij alweer mijlen verder had gevoerd, naar het project van de N.V. Ideaalbouw, terwijl wij voor de goede orde nog voor het huisje stopten. De balken waren aangevreten en verteerd, er zaten grote gaten in de lemen muren en er hingen flarden uit die leken op stukken gips met verbandgaas. Over stapels afval, oude autobanden en een verongelukte racefiets stapten wij het tuintje in, dat ten dele de berm van de weg vormde. Het lag een paar meter boven de weg, een lange smalle katterug; iedereen en alles wat je er op stoel, tafel of blad zou neerzetten, zou onophoudelijk omvallen. Met een stok baande ik mij een weg door de rommel, ik kon niet nalaten toch even de maten van de tuin te nemen. Aan het eind lag een dode kip in een perkje bloemkoolstronken. Goddank dat het niet regende. Inmiddels hadden enige mannen het hoofd uit de raampjes van de belendende huizen gestoken. Zij maakten de indruk net uit hun bed te zijn gestapt en keken zwijgend toe. Misschien waren het

[p. 23]

wel mijnwerkers, dat zou toch wel weer interessant zijn, leven onder de kompels. Wat zouden zij wel van ons denken, dat wij hier een verborgen schat kwamen terughalen, dat we vluchtelingen waren uit een zojuist gebombardeerde stad? Al stappend over het bolle platform van ons bermtuintje woof ik ze achteloos en enigszins ritmisch toe, ik voelde mij nu meer een beroepsgrappenmaker, hansworst of illusionist op doorreis. Ik kreeg toch wat meer plezier in dit vreemde plekje. De omgeving was mooi genoeg en daar ging het toch in de eerste plaats om. Misschien zouden we dit tuintje kunnen laten plat schaven met behulp van een bulldozer en als wij er nu eens snelgroeiende bomen omheen zouden planten, populieren bij voorbeeld. Ik zag dat de huisjes om ons heen allemaal duivenplatten hadden, ik hoorde nu ook zachtjes roekoeën. Zondagochtend worden ze gelost, ik zou daar best bij willen zijn.

‘Zullen we toch eens de sleutel vragen?’, zei ik. ‘Als Monumentenzorg nu betaalt. Het gaat toch in de eerste plaats om een pied à terre.’

‘Niks pied à terre’, antwoordde Marianne.’ ‘Pied à terre hebben we al, thuis.’ In zekere zin was ik blij met haar pertinente afwijzing, die verdere twijfels overbodig maakte. Ik woof naar de kompels en stapte in. Wij vervolgden onze weg door een miniatuurlandschap van korte steile hellingen, holle bermen en lege pensions. Het was erg aardig, maar niet helemaal zo licht, warm en bronsgroen als ik mij had herinnerd uit die ene vakantie met mijn ouders. Maar dat is nu eenmaal altijd zo, herinneringen en verwachtingen verhouden zich tot de werkelijkheid als een verhaal tot zijn verfilmde versie. Hoe dan ook, volgens objectieve maatstaven en gegevens was dit de beste streek om ons neer te laten en het moest hier lukken, nu of nooit.

‘Toch’, zei ik, ‘is er misschien nog best iets van dat huisje in Mheer te maken. Het lijkt mij juist wel aardig in zo'n limburgs dorp, ik denk dat wij er tussen de mijnwerkers zitten. En met mooi weer hoeven we toch niet thuis te zijn. Je ziet hoe de omgeving is. We zouden best een paar klapstoelen in de auto kunnen doen en gaan zitten lezen op een van deze heuveltoppen.’

Marianne antwoordde niet. Tegen vier uur naderden wij de grens, die wij zonder moeilijkheden passeerden. Wij arriveerden in het belgische plaatsje G., waar de heuvel moest zijn met daar bovenop het project van de N.V. Ideaalbouw. Het was nogal een rommelig plaatsje, vol van die rose burgerkasteeltjes als je in België veel ziet en verder café's. Maar bovenop de heuvel zou het wel beter zijn. Wij volgden een grind- en sintelweggetje en ja, aan het eind daarvan zagen wij onze driekleur wapperen alsof het hier bezet gebied was.

Het was stil op de heuvel. Ik kreeg de indruk van een voortijdig verlaten kampement, de bevolking overhaast gevlucht voor een onbekend onheil. Willekeurig verspreid stonden geteerde zomerwoningen en hier en daar plukjes van een bouwsel dat het midden hield tussen een wigwam en een konijnenhok. Het zou hier wel druk zijn in de zomer. Enkele opstallen waren halverwege in de bouw blijven steken, ik zag een binnenmuur van vochtig vezelplaat of karton. Aan het begin van het terrein, onder de vlaggemast, stond een soort woonwagen op blokken. Wij gingen op het gras zitten en keken uit op het uitzicht, dat inderdaad wijds was, groene heuvels met weilanden en boomgaarden en in de verte donkere, blauwige bosranden. Zo had onze heuveltop ook nog kunnen zijn als hij niet was aangestoken door de vreemde teerziekte die hier scheen te heersen. Toen ik scherper naar beneden keek, zag ik iets van een enorme ijzeren spoorbrug opdoemen uit de grondnevel. Ach, dat moest de brug van Moresnet zijn, nu eens duits dan weer belgisch, een gietijzeren veteraan van twisten al ouder dan de eerste wereldoorlog. Door de nevel was de afstand tot de brug moeilijk te schatten en ik zag er begin noch eind aan, aan de brug niet en opeens ook aan de tijd niet. Wat deden we hier toch. Het was toch zeker meer levensangst die mij hierheen had gedreven, dacht ik. Jammer, want doodsangst lijkt mij gezonder. Toen dacht ik dat ik iemand zag bewegen achter de kermiswagen. Inderdaad hield zich daar een stevige man in hemdsmouwen op, zijn neus en voorhoofd waren paars verbrand door de zon. Hij kwam hartelijk naar voren en vroeg in het amsterdams of hij ons soms kon helpen. Ik zei hem dat ik had afgesproken met de heer Schuit van de N.V. Ideaalbouw, het ging over de aankoop van een stukje grond.

‘O’, zei hij. ‘Die is daarnet weggereden. Hij zal zo wel terugkomen.’

‘Vreemd’, zei ik. ‘U heeft hier toch een kermis..., ik bedoel een kampeerwagen. Die mevrouw van de ideaalbouw zei me dat dat niet gaat, dat we verplicht zijn ook een zomerhuis van ze te bestellen. De Schoonheidscommissie van Luik zou dat eisen. Ze zei dat de commissie ons hier met verrekijkers kan zien zitten. Maar dan zou je van hieruit omgekeerd naar Luik moeten kunnen kijken. Nu is het wel een nevelachtige dag.’

[p. 24]

Hij lachte met een diep gegrom uit zijn buik. ‘Ach meneer, ik lach me de pokken over die schoonheidscommissie. Moet je net hier voor zijn, meneer, die commissie bestaat niet eens. Daar wil hij u alleen maar mee dwingen een van die kippehokken te kopen, je moet ze straks maar eens bekijken. Mij wil hij hier weghebben met mijn wagen, hij is al twee jaar bezig. Kijk uit voor die pooier. Centen heeft hij niet en zodoende komt er geen licht en geen water en geen riool. De gemeente heeft hij ook tegen zich, omdat hij geen centen heeft en omdat ze hem niet lusten. Die huisjes daar, van die stakkerds die erin getrapt zijn, nou ze zijn er nog geen dag in geweest. Staan rustig te rotten.’ Op dat moment kwam er een stofwolk de heuvel op, de heer Schuit moest in aantocht zijn.

‘Daar komt hij’, riep de Amsterdammer. ‘Zeg niet dat je met mij hebt gesproken, ik heb hier al genoeg bonje.’ Haastig trok hij zich terug op het terreintje achter zijn wagen.

Het liefst had ik nu maar meteen de aftocht geblazen, maar zijn auto was al te dichtbij.

Enigszins verstrooid gaf hij me een hand. Hij had lang zilveren haar en uitpuilende ogen, hij leek mij meer een dichter dan een expert in onroerend goed. Voortdurend keek hij achter en om zich heen, misschien zetten deze twee op deze verlaten voorpost wel hinderlagen voor elkaar uit. Ons gesprek begon nogal lusteloos. Van mijn kant was het meer een formaliteit om mij zo gauw mogelijk uit de voeten te kunnen maken en hij scheen zelf ook niet erg geinteresseerd te zijn. Terloops vroeg hij mij of ik misschien niet het hele terrein wou kopen. Ik antwoordde hem dat dit mijn draagkracht teboven ging. Ik wilde een stuk van 1000 meter en liefst zou ik er voorlopig een wooncaravan neerzetten, dan zou ik later nog eens over een huisje willen denken. Hij glimlachte somber. ‘Ik zou het best vinden, mijnheer, zo'n woonwagen, maar de commissie in Luik wil niet, de schoonheidscommissie. Kijk, het is nu een nevelachtige dag, dat hebt u zelf natuurlijk al geconstateerd, maar kom eens terug op een heldere dag, dan kunt u Luik zien liggen en zij u.’

‘Met het blote oog?’, vroeg ik aarzelend.

Hij keek mij vernietigend aan.’ ‘Ja, wat denkt u dan eigenlijk, mijnheer. Luik is vijf en twintig kilometer hier vandaan. Als u thuis nou toevallig eens een keer op de Domtoren klimt en naar Amsterdam wil kijken, dan neemt u toch zeker ook een verrekijker mee naar boven?’

Ik informeerde naar de electriciteit, het water en het riool.

‘Ja ja, ik hoor het al,’ zei hij kalm.’ ‘U heeft zeker met die daar gesproken’.

Ik dacht nog over een antwoord na toen hij al losbrandde, met een steeds hoger wordende stem die niets meer met onroerend goed te maken had.

‘Jazeker. Ontkent u maar niet, mijnheer. Ik heb u wel gezien. Ik wil geeneens meer zaken met u doen.’ Toen, over mijn hoofd heen, riep hij ‘Kom maar tevoorschijn leugenaar, kale stinker. Het is weer zover, hè. Puur broodroof, maar ik weet je te vinden hoor.’

‘Ja ja’, hoorden wij roepen. ‘Met de schoonheidscommissie zeker. Ben je weer in Luik geweest?’ De stem had geklonken of hij uit een echoput kwam of misschien was hij bezig iets zwaars te versjouwen.

De heer Schuit maakte een beweging of hij een steen wilde oprapen en ik zag mijn kans schoon. ‘Bedankt voor uw inlichtingen, ik bel u nog wel’, mompelde ik en verdween naar mijn auto. Wij passeerden de kermiswagen, ik zag een gespierde blote arm bezig met een kachelpijp, wij reden onder onze driekleur door en zakten langzaam de heuvel af naar beneden. Halverwege was een bos en wij keken in een kleine vallei vol vroege voorjaarsbloemen, een verloren paradijs. Maar nee, het moest lukken. Voor een huis of boerderij aan de andere kant van het bos stond een man met een pijp, hij leek een boswachter. Ik stapte uit en vroeg of hij hier in de buurt misschien een huisje te koop wist of een kleine boerderij. Hij nam zijn pijp uit de mond en wees naar boven.’

‘Neen’, riep ik.’ ‘Daar niet. Een echt huisje, desnoods een beetje vervallen, aan de bosrand, als het er maar stil is.’

Hij gaf een wenk en wij liepen achter hem aan over een binnenplaats, langs een lange houten houtwagen of hooiwagen, een etend limburgs paard met een koperen tuig en een beerput, ja, dit was het. In een laag, donker vertrek met een balken zoldering brandde een enorm fornuis, er waren gele en rode rozen opgeschilderd en bovenop lagen de zwarte losse kookringen. Ja en er hing ook

[p. 25]

een kleverige vliegenvanger boven de tafel, een zware tafel met wit zeildoek. Het rook er naar oude vakanties. Zijn vrouw kwam naar binnen geschommeld en nodigde ons zonder teken van verbazing uit om te gaan zitten. We wilden zeker wel kaffee. Ook hun taaltje beviel mij, een mengsel van vlaams, frans en duits, een taaltje van warme bossen, wilde frambozen en postduiven.

Wij gingen zitten, ik leunde met mijn ellebogen op de zeildoekse tafel. Ik had het gevoel of wij daar zaten als vluchtelingen, als op het droge gehaalde drenkelingen. Ja, legden wij uit, wij zochten een huisje in een stille streek die altijd stil zou blijven, liefst in of dicht bij het bos en zo mogelijk ook een beek. Wij zochten een soort huisje precies als dit. Wist hij er een, wou hij er voor ons op letten. Hier was ons adres, hij kon ons schrijven, telegraferen of desnoods opbellen als hij wat had, ik kwam meteen.

Hij legde zijn pet op tafel en knikte plechtig. De vrouw was bezig met de koffiepot en nam glazen.

‘Nu zult ge er bij u thuis misschien wel rap een prinsje bij krijgen’, knikte zij.

Ik knikte verheugd terug en bevestigde dat het er best eens van zou kunnen komen.

‘Ach, dat is toch zeer zwaar voor uwen Bernard, al die dochterkens nog thuis’, lachte de boer, boswachter en forellenvisser. ‘Nou, ene is hij er dan toch kwijt’, riep zijn vrouw.

‘Ja’, zei ik. ‘Tjajajaja, het is wel vol in ons land en het wordt nog steeds voller. Vijf minuten van zee wonen wij af - en ik hield mijn vijf gespreide vingers duidelijk in de lucht - maar 's zomers hebben wij anderhalf uur nodig om er te komen. Daarom zoeken wij hier. Zoudt u misschien iets voor ons weten?’

‘Ja ja’, bromde de man zonder uitdrukking.

‘Is er nog wild in het bos?’, vroeg ik. ‘Herten, varkens, dassen, vossen?’

‘Ja ja, viele’, knikte hij.

‘Mooi zo en ligt er in de winter veel sneeuw?’

‘Ach sneeuw’, riep de vrouw uit, terwijl ze de handen in elkaar klapte. Vorige winter had er tot april sneeuw gelegen, wel een meter hoog. Ja, hier kwam elke winter sneeuw.

Ik ging op de punt van mijn stoel zitten en knikte Marianne triomfantelijk toe.

‘Er moet hier vast wel een huisje te vinden zijn’, riep ik. ‘Het mag best wel wat geld kosten. Wel tienduzend gulden.’

De vrouw knikte mij moederlijk toe en zette de glazen koffie neer.

‘En Uwe Beatrix. Die schijnt nu wel een duitse prins aan de arm te hebben?’ O jezus, over een uur zou het al bijna donker worden en ik had zo graag nog wat verder in de buurt willen informeren. De koffie was nog gloeiend, daar alleen hadden wij al een kwartier voor nodig.

‘Ja, dat zegt men wel’, zei ik op een toon van hofmaarschalk. ‘Laten wij er het beste van hopen. Een belgische prins zou anders misschien beter zijn. Heeft u misschien nog een prins voor ons over?’

Wij lachten allemaal. Ja, dat zou mooi zijn, dat was echt Benelux, wat.

Toen de koffie op was, namen wij hartelijk afscheid. Ik liet een stukje papier achter met daarop in blokletters mijn adres geschreven en in de linker bovenhoek het motto ‘Huisje, liefst bij Bos of Beek.’ Ik wist zeker dat wij nooit meer van hem zouden horen.

Toen wij in de auto stapten was het al te laat om verder te zoeken, wij moesten huiswaarts. Ik wierp een laatste blik in de richting van de heuveltop. Ik dacht daar bovenop een figuurtje te zien dat bewoog, de vlag was gestreken, het paradijs verkocht.