Hollands Maandblad. Jaargang 6

Augustus

Van augustus in Holland
herinner ik mij echt
vooral hoge bergen want
dan waren wij eerlijk gezegd
in Zwitserland.
Eerst de trein naar Bazel,
de vermoeide roetige coupee,
de klepelende riem waarmee
het raampje in regen dichtkon,
de gang in de schommelende wagon,
het sissend staan tussen de straten
van Thionville in een lage zon
en allerfranst horen praten,
in Colmar een klok in de nacht,
en dan het Bazelse hotel,
binnen het hoofd een zoet gonzen
zo zacht als het hoge bed;
door het open raam evenwel
harmonica, en in de kast onze
rugzakken nog plat.
Roseggletscher, een dag later,
het kraken der houten wand
(een buur, in bed beland),
koelte. Stilte.
Kirrend gletscherwater.

Eens kwamen we thuis na zo'n reis
en zaten, de tuindeuren wijd
naar het donker waarin de struiken
eenzelvig verwilderd waren,
als zoons met te woeste haren.
De jasmijn kwam naar binnen ruiken,
maar het achterste perkje leek
te breed, te rechtop, en te bleek.
Het bewoog zelfs even.
Mijn vader ging er
met zijn bergstok vol
metalen etiketjes op af,
het wit kwam tot leven
en was dan ook een koe.

Leo Vroman

[p. 64]