Hollands Maandblad. Jaargang 6

[p. 29]

De seksuele toestand te Londen
H.B. Corstius

dinsdag

De Schweitzers boden ons hun twee plaatsen aan voor de première van de Beatle-film. Ik zou er best heen willen, zei ik, maar we bezitten de juiste kleding niet (Abbie weigert een spijkerbroek te dragen, en mijn haar is te kort). Je kan mijn smoking wel lenen, zei die goede Albert, want het bleek een society-gebeurtenis te zijn met de koninklijke familie en ten gunste van een liefdadig doel (we hoorden nooit wélk liefdadig doel. Zo kreeg ik van Zwolsman eens een uitnodiging voor een gala in het Kurhaus, f 70 alles inbegrepen. De opbrengst ging naar een ‘nader te bepalen’ liefdadig doel).

A hard day's night was prachtig, maar u zult hem in Nederland ook wel kunnen zien, zodat ik alleen maar zeg dat die Ringo een komiek is zoals er een paar per eeuw voorkomen (Charlie en Harpo waren de laatsten). Pas vanochtend zagen we in de krant wat we gemist hadden. We moesten er namelijk een half uur van te voren zijn en misten dus de aankomst van de Beatles die voor het eerst in hun bestaan eens ergens door de voordeur naar binnen wilden gaan, wat honderden belangstellenden in het ziekenhuis bracht. Het mooist waren de foto's van de brancards die door de slachtoffers weer verlaten werden toen hun helden in de buurt kwamen. Nu is Piccadilly Circus nogal goed ingericht voor zulke gebeurtenissen want alle stoepranden zijn afgezet met stevige, diep in de grond gemetselde hekken die het de voetgangers onmogelijk maken om het asfalt op te komen, maar er waren toch nog 1000 politiemannen nodig om de orde te handhaven.

Aan de overkant van de bioscoop is het Criterion theater waar we vorige week A severed head van Iris Murdoch en Priestley zagen. Het stond op alle aanbevelingslijsten, en het was vrij vervelend. De verveling was alleen te verdrijven door je voor te stellen hoe het in Amsterdam zal worden gespeeld, want daar zal het wel van komen. Natuurlijk mag Ank van der Moer de op het randje van zielige, bijna oude, toch nog mooie, Antonia spelen, terwijl haar man geschreven lijkt voor Bentz van den Berg. Maar die Amerikaanse psychiater? Paul Cammermans denk ik, met dezelfde opgewonden stem en eenzelfde vreemd accent als Paul Eddington het hier had. Het wordt weer een avond van het bekende Hollandse type: uitstekende vertolking van middelmatig stuk. Nee dan liever The Birthday Party van Harold Pinter dat hier onder regie van de schrijver hervertoond wordt:

-	Is Stanley up yet?
-	I don't know. Is he?
-	I don't know. I haven't seen him down yet.
-	Well then, he can't be up.
-	Haven't you seen him down?

enz. enz. daar geef ik de halve Shakespeare voor cadeau.

Wat wel veel succes zal hebben is Entertaining Mr. Sloane van de 25-jarige Joe Orton. Broer en zus hebben beiden erotische belangstelling voor een misdadig jongetje dat een kamer bij ze huurt. Bij een erg openlijke homoseksuele uiting (dat betekent in Engeland dus: een hand op een knie. Terwijl de zuster met het jongetje over de sofa mag rollen) werd het een toeschouwer te erg, hij riep ‘boe, boe’, zo mooi dat je meteen begreep dat je ‘boo boo’ moet schrijven. De reactie in de zaal was voorbeeldig. Niet omkijken, niet tegenschreeuwen, niet lachen. De man riep nog twee keer ‘boo’ en verliet het balkon. Zin om boe te roepen beving ons bij het kleffe Chase me comrade dat een komedie moet voorstellen over de naar het Westen gevluchtte Russische danser Nureyev. De homoseksuele grapjes daarin waren zo verschrikkelijk flauw dat alleen Engelsen er nog om lachen kunnen.

zaterdag

Vannacht voor het eerst, hoe moet je dat nu uitdrukken? Voor het eerst een vrouw met ontbloot bovenlichaam gezien, zou misschien tot misverstanden aanleiding geven. Eens even de kalender raadplegen. Toen ik Nederland verliet was daar de heteroseksualiteit op een hoogtepunt. Ik herinner me paartjes van tegengestelde sekse die elkaar in het openbaar liefkoosden. Nemen we aan dat de normale periode van vier weken wordt volgehouden. Dat betekent dus dat op dit ogenblik de homoseksualiteit weer in is. En dat betekent dat op de datum dat dit blad zal verschijnen de heteroseksualiteit weer boven ligt. Laat ik dus liever zeggen: voor het eerst een vrouw met bedekt onderlichaam gezien. De eerste berichten over de topless brachten een uitgesproken komkom-

[p. 30]

mersmaak in de mond. Het leek me een onderwerp waar een onuitputtelijk aantal flauwe grappen over gemaakt zou kunnen worden. Bovendien kwam de mode uit San Francisco waar ik twee jaar geleden een man had zien propageren om de beesten aan te kleden. Daar was toen niet veel van terecht gekomen. De dagelijkse bladzijde over ‘that dress’ in de Daily Mirror sloeg ik dus maar over, en het enige wat ik ervan had gemerkt was een oploopje voor de etalage van ‘Fifth Avenue’ waar een tepelloze pop met onbeschaamde ogen de jurk droeg. Maar op het feestje bij het ‘nichtje’ van Abbie zag ik dan Margot, die we al eens op bezoek hadden gehad, zogenaamd om een Russisch woord te vragen, in werkelijkheid om onze volledige voorraad speculaas op te eten. Het effect van haar komst was niet bevorderlijk voor het feestje. Niemand was geschokt, maar niemand vond het leuk, net zo min als wanneer iemand zijn bochel onbedekt had gelaten. Maar het is toch mooi? Bij Margot in ieder geval wel. Misschien is een bochel ook wel erg mooi. Maar wij associëren een dergelijke staat van aankleding bij een vrouw nu eenmaal met een geheel andere omgeving dan dit feestje in een goedverlichte kamer met vijfentwintig mensen. Na de eerste vrolijke opmerkingen, werd er ostentatief niet op Margot gelet. Op een gegeven moment werd er algemeen gedanst, maar zij niet. Weet je wat de moeilijkheid is, zei ik tegen haar, er is nog geen geschikte conversatie voor ontstaan. ‘Je ogen doen me denken aan een zeldzame kwal, waarin ik eens, nee heus ik bedoel dat ze net zo mooi, hoewel de kleur, laat me eens goed kijken, hee er zit een mannetje in dat probeert me te hypnotiseren’ en dergelijke weerzinwekkende onzin, dat mag, en alle graduaties tussen belediging en flirt liggen vast. Maar wat moet ik over je borsten zeggen? Ik weet niet eens hoe het allemaal in het Engels heet. De hele zaak moet nog wat geciviliseerd worden. Toen jullie voor het eerst de mond onder de sluier vandaan haalden, was dat al opwindend genoeg, maar nu is tandpasta en lipstick toch wel het minste. Er moeten speciale verfjes komen, en sieraden, niet om het mooier te maken, maar om ze in de sfeer van het daglicht te halen. We ontwierpen een paar sieraden. Ze deed een shawl om, en het werd toch nog een leuk feestje.

dinsdag

Sinds een paar weken bezit het Computer Centrum van de Londense Universiteit een ‘ATLAS’, een van de grootste computers ter wereld. Ik ging hem bekijken. Computers lijken erg veel op mensen: wat je er van ziet, vertelt je weinig over hun karakter en capaciteiten. Zoals je bij een eerste kennismaking alleen maar merkt: hij stottert een beetje, zij heeft een gouden barstje in haar oog, zo merk je ook bij een nieuwe computer alleen de buitenkant, de perifere apparatuur zoals dat heet. Ik keek dus lang naar een regeldrukker (een ingenieuze combinatie van 100 schrijfmachines die in plaats van één letter een hele regel tegelijk afdrukt, om zo het snelle denken van een rekenmachine enigszins te kunnen bijhouden).

De man naast me vloekte zachtjes en wierp de lange vellen uit de regeldrukker in de prullebak. Hij was Sir Arthur P., de man die aan het hoofd staat van het Space Research Project. Deze afdeling ontwerpt apparaatjes die ze in Amerikaanse neuskegels mogen stoppen. Sir P. is een ex-R.A.F.piloot, en een van de vliegers van het eerste uur. Hij was opgetogen dat ik niet wist met wat voor vliegtuig ik naar Londen was gevlogen. Zo hoort het, zei hij, vliegen moet net worden als fietsen: niemand heeft enig idee hoe een terugtraprem werkt, maar over straalmotoren zie je steeds ingewikkelde artikelen. Ik vraag hem naar de vele groepen die in Engeland bezig zijn met het ontwerpen van een vliegtuig dat op mensenkracht kan vliegen. Hij blijkt goed op de hoogte, en rekent me voor dat het met één man niet zal lukken. Maar een soort tandem is niet onmogelijk. Hij blijkt een van de ontwerpers goed te kennen en nodigt me uit er met hem heen te rijden. Hij woont er namelijk vlak bij, en we kunnen dan een kijkje nemen. Voor u zich hierop verheugt: de man was niet thuis en ik kan u dus niets over zijn ontwerp vertellen. Maar dat wisten we nog niet toen we in het spitsuur Londen trachtten te ontsnappen.

Ik vroeg P. of hij C. (de ontwerper van het motorloze vliegtuig) goed kende. Hijzelf kende C. niet zo goed, maar hun echtgenoten waren boezemvriendinnen, C. was kinderloos en hij ook. ‘Natuurlijk’ knikte ik instemmend. ‘Hoezo natuurlijk?’ vroeg P. En dat gaf hem weg, want anders was het mezelf niet zo opgevallen. Hoe lang is het nu al geleden dat Freud in zijn ‘Leonardo da Vinci’ schreef dat de droom van vliegen staat voor de droom naar potentie? 50 jaar denk ik, en inmiddels zijn alle ‘feiten’ waar Freuds studie op steunde vervallen, maar de uitleg van de vliegdroom, die staat voor altijd vast. Het is zoiets als het kruis. Niemand denkt bij ‘kruis’ vanzelf aan ‘lijden’, maar intensieve dressuur hebben deze associatie voor altijd in ons vastgelegd.

Ik vertel dit, en P. doet of hij 't voor het eerst hoort. Zelfs, of hij het niet gelooft. Ik

[p. 31]

argumenteer: Leonardo da Vinci had geen kinderen. Blériot had geen kinderen. Olieslagers had geen kinderen. Plesman had geen kinderen. Toepolev heeft geen kinderen.

P. moest toegeven dat de theorie niet onwaarschijnlijk klonk. ‘Maar wie is Olieslagers?’. Een Hollandse luchtvaartpionier.

We werden het eens dat de raketten, onmiskenbare tekenen van mannelijkheid, geheel in de theorie pasten, en P. begreep nu ineens hoe Amerikaanse geleerden zich zo konden opwinden over de vraag of het maanoppervlak hard of zacht was. Daarover bestaan namelijk (nog) geen experimentele gegevens, en P. had zich al vaak verwonderd hoe men dan toch over die vraag kon discussiëren. Maar als men de maan ziet als de te veroveren vrouw is dat wel duidelijk.

Eindelijk kwamen we bij het huis van Sir P. aan. Van het grasveld stormde een troep kleinkinderen op de auto af. Had ik hem verkeerd verstaan, waren zijn kinderen niet die van zijn vrouw, of waren ze dood, ik weet het niet.