Hollands Maandblad. Jaargang 6

[Gedichten]
J. Meijer

het eendekroos, de groene kikkerhemel
voor elke kwaker bereikbaar
de kerk een zerk tussen de zerken
een massagraf voor hen
die sterven een eeuwig leven
de doodgraver dolf vele graven
voor zalig ontslapenen
schimmen waren rond door boom en muur
dan rijt heiligschennende orgelmuziek
de hemelwanden krullend open
en teistert oor en gemoed
tot geborneerd geloof
er wordt te arrogant gebeden, vindt god
de hemel is erg gehorig
en de organist legt een riolering aan
van orgelpijpen
een snijdend gejengel stroomt draaikolkend
in het oor van de hemelbevolking
een engel merkt treffend op
wie oren heeft om te horen, die
hore wat de gemeente te zeggen heeft
een tweede:
het danklied van een bromfiets met knalpot aan
doet je niet perplekser staan.

god, gij ligt warempel als dagon op de drempel
uw logge beeld viel dreunend neer
u dreunde voor de laatste keer
en van haar fundamenten liep de tempel
god, gij ziet het zelf want gij ziet veel
uw beeld het was te kitsch
te menselijk en bits
wij zwoeren u toen af, grepen u bij de keel
wij hebben het vernield uw beeld van schrik
het vrat ons al te gulzig aan
per saldo wilden wij bestaan
gij zijt nu vrij, bevrijd net zoals ik
god kom tot ons gezuiverd door de sferen
en maak uw woorden groot
van leven vrij van dood
god wil met ons uw godheid passend eren

[p. 16]

Lucullisch zelfportret

 

ik zal voor jou altijd de botterik

 

ik zal voor jou altijd de stierlijk

 

vervelende praatvaer

 

het overspannen gekeelde varken

 

maar ook zal ik de aandoenlijke suffer,

 

de deerniswekkende celstofbluffer,

 

de clowneske drommel

 

hondse pummel

 

ijdele frik

 

de snobistische lummel

 

met de ethisch gefrustreerde

 

ondergekoelde buikgoddelijke hik

 

zijn, zijn

 

zijn tot in der vraatzuchtige doodmuil

zwakzinnig gemompel
verwoordt verwordend
krankzinnig levensgekweel
met de flauwe kul
als scanderende ondertoon
azijn fermenteert het kwijl
een waanzinnige dauw
slijmt de blauwe grassen
verpest door stikstofhoudend gif
de hemel is vuursteenblauw en
reinigt vertroebelend de stinkzwam
van zijn goddelijke zwart op wit ziel
de poederdoos van Pandora
de belt met haar fauna en flora
mystieke gelei der hartsgeheimenissen
troebele kom met zuurstofarme vissen

ik schrijf de encycliek van de zee
vanuit het vaticaan strandhotel
formatie na formatie strandt
op de bestandslijn, het terrein
waarop de golven kwetsbaar zijn
pas op voor de vloedgolf
die onstuimig is
en onze duinen beukt en eet
met de wind samenzweert
samen de duinen belagen
voortdurend in het zand bijten
in de duinpan hakken
helmgras en golfbrekers, houdt stand,
blijf verre van verraad, let op de meeuw
de roep die van hem uitgaat,
zij verkennen en proeven de zee
kijk naar de schepen, die op de zeevloer dansen
of ze de dans ontspringen
de zee worde als toerist in het duin niet geduld