Hollands Maandblad. Jaargang 5

Welja
M. Lammes

Haast niet te geloven, hoe twee nietszeggende, kleine mannetjes met kwaliteitspakken aan, elkaar belangrijke dingen vertellen. De één werkt voor een grote gloeilampenfabriek en omschrijft zijn functie als ‘Exekjoetivv seels mennedzjer’. Hij gebruikt het woord in iedere zin en is zo te zien dolblij met zijn functie. De ander luistert met een belangrijke trek op zijn gezicht. God in de Hemel wat een kerels!

Zij zitten recht tegenover mij tegenover elkaar en knikken en praten nog keurig Nederlands ook, hoewel met een iets overdreven geaffekteerdheid. Als ik nou es goed om mij heen kijk, zit de hele eetzaal vol met variaties op dit thema. Belangrijk, praatjes, ongelofelijke domheid gepaard aan een op niets slaande hooghartigheid en gouden horlogebandjes. Sommigen van hen ruiken ook nog. Ik lepelde gedachtenloos mijn soep en ik rook iets, wat mij op deed kijken, iets, dat niet anders dan van een vrouw moest waaien. Het was, het laat zich niet moeilijk raden, een kerel.

Je vraagt je dan onwillekeurig af, wie je zelf dan wel niet bent. Enfin, ik ruik niet. Bij mij zal niemand opkijken en teleurgesteld verder eten. Wie ben ik zelf dan wel en wie zijn zij dan wel. Het is echter wel mooi om te weten, dat ik gelijk heb.

Het gesprek vlak bij mij gaat verder. Diefroster, automètik, mijn vrouw, (en ik grinnik) diebeting-klub, verrekt goeie seels en dergelijke onzin meer. Ze bestellen pudding en zeggen dan tegen de ober, als die het brengt dat ze duidelijk koffie besteld hadden, ober verongelijkt, baas erbij, niets aan de hand, maar ze krijgen hun koffie.

Dan wil ik naar bed, dromen van andere dingen en nadenken aan echt belangrijke mensen. Daar zijn er niet veel van...

Wat lijkt het mij rot, als je niet mag slapen omdat er uit je kuit een groeisel komt, dat, als je stilstaat, ogenblikkelijk houvast zoekt en dan niet meer los te maken is. Niet met een mes, niet met vuur, nergens mee.

- Goede morgen dokter; tja, U ziet mij ook niet veel, maar nu heb ik dan wel iets. Moet U es kijken. -

[p. 23]

De dokter in hoge mate ontsteld. En maar door die spreekkamer lopen.

Dokter: Gaat U toch even zitten -

Patient: Nee, dat kan niet dokter enzovoorts en zo verder meer.

Lopen is gezond. Het groeisel is paars van kleur en bestaat uit een hoofdtak met allemaal bijtakken, ook paars. Het komt even onder de knie uit de kuit.

Hele stad in rep en roer, land, landen, werelddeel en iedereen op laatst. Er komen meer mensen met het groeisel, de eerste doden vallen, uitputting, vastworteling. Niets helpt.

In de eetzaal praat de belangrijkheid verder en eet Wiener Schnitzels bij het leven. Waddoeduvannuberoep? Zakenman, meneer. Wat is Uw funktie?

In seels meneer, eksekjoetivv seels supervijzer.

Een mooi wonder, dat ik aan groeisels denk.

Woelig water en fietsen op de hei. Praten met een vrouw, waar je wel meer mee wil. Wat zijn er toch een hoop mooie dingen op de wereld en wat vermogen hersens meer dan mooie kleren.

- Koop je eigenlijk wel eens wat nieuws? Kep net een nieuwe jas, staat me zo -

Nog effe en het is van - breek me de bek niet open - in het hele land geblazen.

Het is alleen verrekte jammer, dat iedereen toevallig nog eens altijd gelijk heeft. En het is goed te weten, dat je daar terdege rekening mee moet houden.

De mannetjes zijn klaar met eten en lopen genoeglijk koutend, de handen in de koene pantalonzak gestoken, het zaaltje uit.

Heeft het gesmaakt, Heren?

Ja, dat haal je de donder.