Hollands Maandblad. Jaargang 5

[p. 19]

I remember Anna

De de Vliegerstraat is een straat
waar ik zelden of nooit iets te zoeken heb.
Ik rij er langs, dat is alles.
Ik rij er regelmatig langs, dat is een feit,
en altijd moet ik even denken
aan Johanna F. Vrugt
en het benedenhuis op nr. 50a

Ik ben er 1,
hooguit 2 keer geweest.
Het stierf er van de katten.
Ze lag altijd in bed
of op een divan onder de dekens
Ze was altijd ontzettend hartelijk.
Ik vond haar ontzettend lelijk en ontzettend aardig.
Maar laten we eerlijk zijn:
schrijven kon ze niet.

Cornelis Bastiaan Vaandrager,
Made in Rotterdam, Gard Sivik 32.

Toen ik dat las, Cornelis Bastiaan,
dacht ik: zo heette ze niet,
ze heette Johanna Petronella
en het stierf er niet van de katten,
er waren twee Siamezen.
Ze lag altijd op haar brede bed
waar overdag een divankleed over was gespreid.
Of eigenlijk lag ze niet,
ze hing tegen kussens.
In dat bed is zij gestorven
naast een vriendin die een dag of twee later
toestemming vroeg en kreeg
om nog een nacht bij haar te slapen.

Ik heb naast die vriendin in de begrafenisauto gezeten,
het was erg warm en ze huilde aan een stuk.
Haar man die van niets wist, zeiden ze,
keek onder het zwarte gordijntje door
en begon een gesprek over het vliegveld Zestienhoven.

De eerste keer dat ik haar opzocht, het was een middag,
had ze een lange broek en een wijde trui aan,
net een man, en ze schonk grote bellen jenever.
Er klonk een stem van onder de trap die riep:
Anna mot je nog thee,
en zij deed de kamerdeur open en riep terug: Nee moe.

[p. 20]

 

Ze hield erg veel van haar moeder,

 

die had eens tegen haar gezegd:

 

Anna het is maar goed dat je bent zoals je bent,

 

als je een echte vrouw was geweest had je kinderen moeten krijgen

 

en daar ben je toch veel te zwak voor

 

en als je een echte man was geweest

 

had je brood voor een heel gezin moeten verdienen.

 

 

 

Ze was nogal veranderd de laatste tijd,

 

ze verfde zich niet enkel oranje

 

zoals ze altijd al had gedaan

 

maar ze praatte veel over kleren en schoenen

 

en wat ze aan zou trekken op het Boekenbal.

 

Het werd zo erg dat iemand zei:

 

Ik weet het niet, Anna wordt zo vrouwelijk.

 

 

 

Het is erg vervelend dat ze dood is,

 

ik had graag eens met haar willen praten

 

over wat ik de laatste tijd heb beleefd.

 

Ze was inderdaad ontzettend aardig.

 

Er leeft een zuster van haar die heeft net haar stem

 

maar ze is veel minder aardig.

 

 

 

Alfred Kossmann