Hollands Maandblad. Jaargang 5

Leo Vroman

Januari

Het was altijd januari in japan.
Wij werden dunne kromme voorwerpen waarvan
stillevens fraai te schilderen waren
met een penseel van dertien haren
op een gebarsten blok beton:
geen grond, geen cirkel voor de zon,
vlekken, sinds jaren tot vegen vergaan,
daaruit scheen het landschap te bestaan.

Ik kan mij niet herinneren dat wij bewogen;
alleen het ijs kroop uit mijn kruis omhoog
en stak tevoorschijn uit mijn open ogen.
Niets was bereikbaar warm en droog
behalve de grauwe vette wormdomme
luizen gerangschikt in de naden onzer broeken;
men hoefde nooit naar ze te zoeken
en kon ze tussen de vingers voelen krommen
als ze begonnen van die druk te sterven
(een hopeloos genot, ze stuk te pletten).

Verder was niets in januari zacht:
trage gesprekken van gehamer en gehoest,
terwijl de nauwelijks gebleekte nacht
uit ankerkettingen koud zweet, oranje roest,
en een vermoeide geur van bloed voortbracht.

Waarom die zomer van de overgave dan
niet Kadjiyama's woning ingerend?
Een vriend. Hij heeft mij nooit gekend.
Nu is het altijd januari in japan.