Hollands Maandblad. Jaargang 5

[p. 40]

Leo Vroman

Van de echte Sinterklaas
herinner ik mij een zee
van stijve paarse golven waarmee
hij bedekt was, maar helaas
niet het hoofd meer.
Ik zat stijf op die oceaan
van gesteven textiel en bevreesd
tegen een vezelgeurige baard aan.
Dit alles schijnt mijn vader te zijn geweest.
Rond mij werd gesist en gefluisterd.
Links omlaag, in een duisternis
die misschien pas sindsdien ontstond,
loerde een kleine, bleke kist.
Eenzelfde ding stond op tafel ook,
en zelfs geopend, hoe kon dat,
die op de vloer was weg, de houtwol rook
naar olie en er glom wat.
De stoommachine (maar dat ik later niet wist
waar die vandaan kwam!),
die zat in die kist.
(Wie had hem dan uitgepakt?)
(Wat heb ik die avond gemist?)
(Hoe stond hij dan ineens boven
in de linnenkast?)
Niks hoor, er klopt vast
iets niet, ik kan het nog niet geloven.
Overigens, hoe woest
werkte dat kleine ding
als het met huisdiergehoest
aan het stampvoeten ging.
En het fluitje! Mijn vader
draaide daar
(neuriënd) met 2 vingers aan.
(Hij was natuurkunde leraar).
(En deed dat echt elegant).
En hoe hij voor mijn vriendje
het ding met een baggermachientje
klodders waterig zand
tegen de wanden van de kamer
deed slingeren.
En ten slotte, na het eindexamen,
Frits en Ernst die kwamen logeren;
met de stoommachine op het balcon
waren de heren vloekend en lachend
bezig een klosje garen op te halen
maar het wou niet meer dalen.
Alles wat wij met onze neven deden
lijkt zo overdreven lang geleden.