Hollands Maandblad. Jaargang 5

F. Sivry

Ivanhoe

Met houten sabel
staat de vechter, in korte broek
en blauwe roodomrande cape,
boven het kroos, prikkend in een school
visjes die eeuwig terugkomen
op de zonnige plaats van de misstoten.
Hij is de schrik van de eendenbuurt,
met een blauw oog en een Franse moeder
die de cape gesneden heeft
uit haar bruidstooi.
Zijn stem dringt door
tot de bejaarden op de hoek:
een oude vrouw steekt haar geteisterd hoofd
door het raam.
‘Ouwe toverheks!’
Die sneeuwbal raakt haar goede oor.
Haar goede man van vroeger
kreeg al scheuten boze levenslust
wanneer de jongens op het ijs opa riepen
naar de krasse schaatser met hoed
en winterjas in driekwartsmaat.
Thuiskomen Peter, roept het dienstmeisje.
Hij salueert en deserteert gehoorzaam
van het slagveld bij de sloot.

[p. 25]

Septembergeluiden

Kinderen klinken door de avond.
Dat is natuurlijk niet alles.
Ik zou verhalen kunnen vertellen,
boos kunnen worden of gelukkig,
vaststellen wat hier in huis
en daarbuiten
nog meer te zien is en te horen.
Dat kan later ook.
Nu is alleen van belang
met dit net een slag te slaan
naar de ongemene stemmen,
mooie heldere beestjes
in het begin van schemer.

Begrafenis

Wij stonden ongemakkelijk
om het gat in de grond.
De hoofdpersoon ontbrak.

Enige omstanders
voerden zichzelf op,
zonder af te dalen.

Tenslotte werd het gat
maar dichtgegooid.

Goudader

Het is de eerste keer niet
dat de boer zijn land bekijkt.
Mijn paradijs, zegt hij, zo hoog
de lucht, zo diep de aarde reikt.
Hij fluit een kreupel lied,
smeert klei op beide wangen,
verliefd op alles wat verrot
en groeit, op alles wat het kleurkrijt
der seizoenen aanricht.

Onder de akkerspiegel
ligt goud, twee meter diep,
een ader als een klimtouw.
De boer weet het en weet wel beter.
Maar op die dag barst zijn beheersing
uit haar voegen, zonder reden.
Hij graaft zich in, bekist het gat,
negeert het roepen van zijn vrouw
en verdwijnt voorgoed naar beneden.