Hollands Maandblad. Jaargang 5

[p. 24]

Ludo Pieters

Ooggetuige

Het onkruid gemis,
de dovenetel verdriet:
voor de rest is het niets meer gedaan,
de rest van een repeterende breuk.
Het netvlies scheurt in de zon,
het is alles ooggeleden.
Toch blijven kijken
tot het licht op zijn kop staat,
staart, staarde, gestaard.
Toch blijven liggen
waar de grond is gescheurd,
omdat er toch niets meer is
op de Witwatersrand
van as, stof en steen,
waar nu op scherp
en op springen staat. Nu.