[Vervolg van Hollands kwartier]
nieuws, de televisie ontspanning. Het laatste vergt meer fantasie en originaliteit dan het eerste, - veranderingen zijn daarom bittere noodzaak voor het amusement. En tenslotte: de krant is een vel abstracte kunst, de televisie is figuratief. Alleen de figuratieve meesterwerken, wier figuratie ook ‘abstract’ volmaakt geordend is, vervelen nooit of niet gauw, en zo is het ook met televisiemedewerkers. Sommige gezichten, sommige gebaartjes, moet je niet te vaak zien, ze zijn niet ‘abstract’ genoeg, ze liggen te vast, te schematisch verankerd. Schmitz spreekt over ‘modeverschijnselen’. Dat is juist. De extravagante en mislukte modes raken verouderd, de rest kan blijven (Dr L. de Jong, Ageeth, aalmoezenier Groenendijk).
Theedrinken is voor Engelsen een instinctieve handeling. Carol is getrouwd met een Nederlander, ze wonen in Z.-Afrika (daar hebben we het nu niet over...), maar zijn nu enkele weken te logeren bij zijn moeder in Amsterdam. Men zit in min of meer gezellige kout bijeen, tegen 4 uur staat zij (she) zonder iets te zeggen op en begeeft zich als een lemming naar de keuken, maakt instinctief één kopje thee voor zichzelf klaar, keert daarmee terug naar de huiskamer en drinkt zonder een woord haar thee op. (Dat Nederlanders om 4 uur ook best een kopje thee lusten is haar nu geleerd en ze zet tegenwoordig meteen thee voor alle aanwezigen.)
Onder de titel ‘De zwarte reeks van Bernhard en Juliana’ doet het Vlaamse weekblad Zondagnieuws sensationele onthullingen over de leden van het Nederlandse Koninklijke Huis. Sedert deze hun Italiaanse vakantie hebben beëindigd, schrijft het blad, zijn langs vele zijden moeilijkheden gerezen, die op bijna sensationele wijze de rust, de stilte en de sfeer verstoren, welke anders rond de Oranjes in acht wordt genomen (vooral ‘bijna sensationele wijze’ is geestig opgemerkt van Zondagnieuws). Wat zijn nu die moeilijkheden? ‘De viering van het 150-jarig bestaan van het Koninkrijk werd een financiële ramp, de film “Wederzijds” over het leven van Koningin Wilhelmina is een mislukking en bij overmaat van ramp sloegen op Prinsjesdag de paarden van de prinselijke calèche met Beatrix, Irène en Margriet op hol’ (merkwaardig is hier het Waalse accent dat Irene meekrijgt; Zondagnieuws zal toch wel de Vlaamse zaak zijn toegedaan?). Uit Zondagnieuws kom je heel wat dingen te weten die hier onbekend zijn. Zo zou er een kleine rel zijn ontstaan over berichten dat plannen over een film over prins Bernhard, na de ‘mislukking’ van ‘Wederzijds’, op losse schroeven zouden staan. Hebt u ook zo meegereld, ik niet? Verder krijgen we te horen dat de Nijmeegse mislukking van Carel Briels ‘in feite mede te wijten is aan... het Hof...’ (‘Wonderlijke, pikante en belangrijke bijzonderheid’ noemt Zondagnieuws het zelf). Een verrukkelijke alinea is de volgende: ‘De mislukking, gevolgd door een lachwekkende sleep schandalen, beschuldigingen, vechtpartijen tussen notabelen, dreigementen en vervolgingen, is reeds in een openbare vergadering (van de Nijmeegse
gemeenteraad) gekenschetst als “een Huis”, hetgeen in Nederlandse verhoudingen kan worden beschouwd als een wel uitermate krasse uitlating ten opzichte van het vorstenhuis...’ (de stippeltjes zijn van Zondagnieuws zelf). We vernemen dan dat het Hof bezwaren had tegen Briels' opzet de slag bij Waterloo na te bootsen, en deze wijziging, ‘aangebracht dus om het Hof te gerieven, bleek voor de massale belangstelling dodelijk! Geen wonder dus’, gaat Zondagnieuws verder, dat in de Nijmeegse gemeenteraad tenslotte is gezegd dat ‘de hele affaire een aanfluiting is voor het Koninklijk Huis’ (waaruit men weer kan zien wat er te bereiken valt met citaten...). Het Hof blijkt dan ook nog ‘een kwade genius’ te zijn geweest omdat de postkoets naar Drakestein werd gestuurd waar prinses Beatrix ontbrak omdat ze van niets wist. ‘En dus kwam de postkoets, onder meesmuilende glimlachjes van geheel Nederland, voor een gesloten kasteel’ (hebt u ook zo gegrimlacht?). Wat wij ook nog niet wisten is dit: ‘De aanstaande reis van de Koningin en de Prins met Prinses Beatrix naar Iran ondervindt ook al kritiek, en wel omdat prinses Beatrix hier officieel de laatste hand zal leggen aan een actie, welke in Nederland op zichzelf niet onredelijk werd geacht, maar waarvan men het onjuist achtte dat ten behoeve van de propaganda voortdurend gebruik is gemaakt van de persoon van de Prinses.’ (Het betreft de actie-Dousadj; verder commentaar overbodig).
Twee Nederlandse galeries werden uitverkoren om deel te nemen aan de ‘1er Salon international de Galeries pilotes Lausanne - Artistes et découvreurs de notre temps’. Het waren Galerie Espace en Galerie D'Eendt NV, beide uit Amsterdam. Espace presenteerde Anton Heyboer, Lucebert, Wessel Couzijn en Pearl Perlmuter, D'Eendt kwam met de Duitser Horst Antes, de Italianen Bruna Cassinari, Franco Francese, Toni Fabris, Emilio Gréco, Luciano Minguzzi (hoe zeg je eigenlijk eend in het Italiaans?) en de Nederlanders Eugène Brands, Con-
Auteursrechtelijk beschermd