Hollands Weekblad. Jaargang 4

[p. 41]

Wat was dat daarnet?

Naarmate mijn uitgewoond
hoofd... of liever: naarmate
de tedere bossen door straten
tot buurtjes worden verschoond
ontstaan er grillige kloven
in het steeds breekbaardere heden
waarachter schel verlichte
mangrovebossen staan.
En dan gaan ze weer dicht.

Gevaarlijk maar niet verkeerd
vind ik het nu van hier
omdat het op zeer dun papier
is geprojecteerd,
een scharrelend behang.
Maar ik ben vooral niet bang
dat het open wordt gereten;
alleen wat wij nu niet weten
is immers van groot belang.
Als iets dit voorhang verscheurt
is het mijn pink, niet de Tijd;
het is mijn nieuwsgierigheid
naar alles, waar iets door gebeurt.

Neen, het is de tijd die stilstaat,
een houten hek, witte latten, stilstand,
en ik ben het die voorbijgaat,
de planken klapperen langs mijn linkerhand,
knipperen en ratelen doet dat de tijd,
en au ik raak regelmaat
regelmatig de tel daarvan kwijt.
Eigenlijk altijd al wel
en vooral soms zit ik in een land.
De kamer is dan tot de helft
bijna een volledige tel
een kasteel op een helling;
een rand wingerd bedelft
kort voordat ik het kan zien
de muren de wijngaarden in,
misschien loopt daar wel iemand
van plan op te kijken
alsof hij eensklaps verwacht
in de toekomst (in deze kamer)
te blijken te moeten
worden herdacht.
Daar, zelfs de gekke grammatica
ervan doet het al na.

Eens was ik zelf bijna dood
(heb ik dat al eerder beschreven)
en stond toen even voor een groot
oud huis, met een verlichte
gekleurde ruit, en
daarin een afwezige scherf
een kaal hoofd vertonend met hangsnor,

[p. 42]

 

blij? honend? tuurde het naar buiten

 

waar in het donker twee bontgeklede

 

kindertjes een beetje iets deden

 

of wegliepen met een toorts en toch

 

meteen weer zwart en bedorven

 

door het toenemen of afnemen van mijn koorts.

 

 

 

Was ik toen gestorven

 

dan waren zij er nog.

 

Dan sprak ik nu reeds hun taal.

 

Dan woonde ik daar helemaal.

 

Dit zag ik twintig jaar geleden,

 

en heel even maar,

 

en ik zie het nog even onwrikbaar:

 

eerst het huis, dan de ruit, dan

 

het kale, geknevelde hoofd van de man,

 

dan de twee kinderen, en dan

 

weer niets.

 

 

 

Niemand kan mij vertellen

 

dat die wereld nooit bestond,

 

dat spoken niets meer zijn dan spoken,

 

ik heb die grond geroken,

 

het riet gebogen,

 

het pad voelen hellen

 

toen het mij verliet.

 

Alleen gesproken,

 

of zelfs bewogen,

 

dat heb ik niet.

 

 

 

L Vroman

 

Brooklyn, 31 jan. 1963