Hollands Weekblad. Jaargang 4

[p. 13]

Drie gedichten
A. Kuijten

die het tijd vindt af te rekenen.
Je kunt niet leven van nijd
of er aan sterven; je wordt toch nooit
gelukkiger dan je soms bent.
Hij is niet strijdbaar die niet lijden wil,
maar door een dichtader zou hij
graag doodbloeden.

Voorzichtig, maar onvoorstelbaar
gretig moest dit benaderd worden.
Behoedzaam en hongeriger
kwam het tot mij.

In al het bekende: het gezicht
van een vrouw, de stem van een vriend,
beiden besmet met de geur van haardstenen.
Dat de dood zo afschrikwekkend is...
Ik had jou er nooit op aangezien.

Het zal nu wel regenen bij jullie,
buigende bomen boven bewegelijk water.

witte vlekken en vals licht
op geliefkoosde foto's.

(Niet hier, maar in ander regionen,
moet toch een gevecht te leveren zijn.)
Buiten de voetstap van een ouderwetse dichter
die niet met de tram naar huis wil.

Ik heb zolang gelopen,
ik heb mezelf geen rust gegund.
Laat nu de aarde zacht worden,
de steen waarop mijn hoofd rust vloeiend.
En dat het bonzen van mijn hart gelijk
de deining is aan deze eindeloze kust,
met in mijn oren geen ander geluid
dan dat wat de zon maakt in de palmen.

Nacht valt. Twee onder een dak.
Slaap je, ja, ik slaap al.