Hollands Weekblad. Jaargang 4

[p. 8]

Korte commentaren

Toontje lager

Het daghet in De Telegraaf. Otto Kuijk, de speciale verslaggever in Hollandia, schrijft in zijn verslag van dinsdag 2 oktober het volgende: ‘In vele Nederlandse kringen wordt achteraf betreurd, dat de UNTEA bij de overdracht is ingeschakeld. Want de eerste kennismaking met de Indonesiërs leerde, dat zij veel meer belangstelling hebben voor de problemen dan de UNTEA, die een chaotische indruk maakt en weinig interesse in het land toont.’ Trouwens, de nogal voor de hand liggende voorspelling dat Nederland van de Indonesiërs de schuld zal krijgen van alles wat er in de interimperiode mis loopt, is ook al uitgekomen. Generaal Nasoetion, niet eens de felste anti-Nederland-klant in Indonesië, heeft ons er al van beschuldigd ‘tijdbommen’ te plaatsen in Nieuw-Guinea, in de vorm van Westerling-achtige, door ons van wapens voorziene, partizanengroepjes. Om haar goede wil te bewijzen, heeft onze regering daarom de beurs ingetrokken die Westerling was verleend om zijn zangstem te vervolmaken.

N.S.

Rififififi

‘Groots en meeslepend wil ik filmen’ - geen motto waarmee de Nederlandse filmmakers opstaan en naar bed gaan. De naoorlogse productie heeft weinig verbetering te zien gegeven vergeleken met de vooroorlogse. Kleren maken de man, Sterren stralen overal, Jenny, De Zaak M.P., Kermis in de regen, Rififi in Amsterdam - het is een trieste reeks films die niets wilden en daarom ook niets werden. Ook Fanfare zou nog genoemd kunnen worden, maar dat was in het genre tenminste nog een meevaller, en de Toon Hermans-film moge ook buiten beschouwing blijven, want dat werd helemaal geen film. De laatste teleurstelling is Rififi in Amsterdam, geregisseerd door John Korporaal, als bekwaam filmer uit Mexico gehaald en hier roemloos door de Amsterdamse mand gevallen. Grootste mankement was weer het scenario, van Korporaal zelf in samenwerking met Emile Brumsteede. Kees Brusse had ook zelf voor het scenario gezorgd van Kermis in de Regen... Zou dat een gewoonte zijn die overgenomen is van de televisie, waar ook de meeste regisseurs voor hun eigen vertalingen en bewerkingen zorgen, - veelzijdig als ze denken te zijn? Gaan we na welke films geslaagd mochten worden genoemd na 1945, dan zien we dat Jan Blokker (een literator) het scenario maakte van Fanfare, Hugo Claus (een literator) dat van Dorp aan de rivier en Het Mes, en Jan Blokker weer dat van Makkers staakt uw wild geraas. Uiteraard hebben de regisseurs eraan geschaafd en veranderd, maar in ieder geval hadden vakmensen, d.w.z. literatoren, een belangrijke stem in het kapittel. Men zou er goed aan doen dit eens in de berekeningen in te calculeren. Met de haren waren er in Rififi weer allerlei pittoreske Amsterdamse trekjes en inside-grapjes bijgesleept: steile Amsterdamse trappen, ‘'t Benne krenge van dinge’ (Rijk de Gooyer), en dat soort zaken. Het werd daardoor meer een film voor de familieleden van de acteurs; althans Ingrid Valerius had tijdens de persvoorstelling bijzonder veel plezier als Maxim Hamel weer in een jurk rondliep of Jan Blaaser een stotter uitstiet. Onbegrijpelijk was de aanwezigheid van Anton Geesink in de film. Niet omdat hij erin zat, maar omdat hij niets te doen kreeg dat zijn optreden rechtvaardigde. We zagen geen heupworp of iets dergelijks, alleen tilde hij even de kleine Wim Poncia op, maar dat kan ik ook. Van slechte smaak getuigde het de joodse erfgename ten tonele te voeren, van slechte smaak getuigde tevens de enkele regisseurstrucjes, als de zich snel vermeerderende leeggedronken glazen en het afgezaagde beeldrijmpje met de kussens. John Korporaal heeft zich een filmer getoond die kan filmen, - dat wel. Had hij maar liever een goede film gemaakt.

N.S.

Moore

Behalve Rififi in Amsterdam bracht N.V. Nederlandse Filmproductie Maatschappij een reclamefilmpje over Rotterdam uit. Scenario Jan Blokker, regie Eimert Kruidhof. In frisse kleuren kregen we alle tophits van Rotterdam te zien (op één na, waarover straks): Zadkine, de Lijnbaan, Monsieur Jacques, De Boeg, Naum Gabo, de Euro-

[p. 9]

mast, Boymans-Van Beuningen, Blijdorp, alles was er. En toch ontbrak er nog een sculptuur, dat in het buitenland om zijn plaatsing enige bekendheid geniet. Een Joegoslavische kunstkriticus, speciaal geïnteresseerd in de verhouding kunst - maatschappij, had gehoord dat er in een groot warenhuis in Rotterdam een sculptuur van Henry Moore stond opgesteld, als blijvend requisiet. Hij probeerde het bij De Bijenkorf. Een afdelingschef werd er door een door hem aangeschoten juffrouw bijgehaald, maar de goede man wist van niets. Hij verwees de Joegoslaaf naar boven, maar ook daar wist de afdelingschef van niets. Toch moet 't er zijn, zei de Joegoslaaf koppig. Ik ben bang dat u zich vergist, zei de Bijenkorver, met hem mee op lopend. ‘Daar! Daar staat het!’ riep de Joegoslaaf opeens uit. Daar stond het. ‘O, dat!’, zei de man van De Bijenkorf. Mocht u na dat Rotterdamse filmpje dus denken dat u er niet meer heen hoeft, omdat u alles al gezien hebt, dan weet u het dus: in De Bijenkorf staat nog een Moore, waar het buitenland over spreekt.

N.S.