Hollands Weekblad. Jaargang 4

[p. 9]

A. Teister

Ik droomde dat ik Peter Vos
was, oh, het was een wonder.
Van alle remmen los
raakte ik onder
een stevig glas vertrouwelijk
met Teister. Dat was gezelschap!
Beter dan vrouwelijk,
beter dan goed en fijn,
samen tien van rood, en nog een kleine
consumptie gebruiken,
ons van genoegen op de buiken
wrijven, spreken over Rome,
Theo, Tonny van der Linden, Kuik en
Leo Vroman.

Na zoveel moois geheel ontzet
ontwakend bezat ik een gemene ets
waarop Pausin Johanna
volslagen aan mij opgedragen
zich ophoudt in een bed
dat ik herken als dat van Peter.

I am a Fox-hater.

Stampend met zijn verdomde stokje
verscheen mij William Kuik.
‘Slaap je?’ ‘Nee heer. Nee William’.
‘Verrekkeling. Pas op of ik verstuik
je voet. Geef pils.’
‘Ja heer. Ober, twee pilsen.’

Duchtig samen drinken, maar ik was
niet in het minst op mijn gemak,
hij danig op het zijne. ‘Zak’.
(kon men hem horen murmelen)
‘Geteisem. Huftert. Lummel.’
En waar ik al voor had gevreesd
- Heer, heer, laat deze Kuik aan mij voorbijgaan -
was ook alras ophanden:
knarsetanden.

Vleiend citeerde ik een herinnering:
‘Vrijdagavond is Keesavond.’
‘Hou je snavel’.
Hoho! ineens verscheen
(heerheer heb dank) daar toch een kleine glinstering
in zijn mij lieve ogen.
Maar net toen het wat beter ging
begon hij zacht te krijsen en verdween
in een tekening.

[p. 10]

III

 

Van Theo Sontrop dromen

 

is oppassen geblazen.

 

Men houdt daar zelfs geen tekening van over,

 

maar voelt bij het ontwaken

 

een immens verbazen.

 

Immers alle zaken

 

die wij diep in mijn slaap

 

deden en bespraken

 

heeft hij terzelfdertijd geduid,

 

niet enkel de eenvoudige: fluit

 

en heeroom, kerkhof en raaf,

 

maar ook waarom ik Nine van der Schaaf

 

ben en hij rattenkruid,

 

hij Alie van Wijhe Smeding

 

en ik haar winterkleding.

 

Sinds ik hem in mijn dromen ken

 

ontwaak ik dagelijks als een

 

madder and nicer man.

(voor J.M. Boersma)

Wat ik ben is zo onduidelijk:
een droevig zeedier, dat aanspoelt,
even aan schelpen voelt
en weer wegdrijft, zuidelijk.
Het staat niet opgetekend bij de
wonderen der oceaan,
zodat het stil als een golf kan glijden
in de diepte, zonder te bestaan,
en zonder met anderen om te gaan.
Het schijnt onzichtbaar te lijden
en wil daar haring of kuit
van hebben. Het glijdt steeds verder
af misschien wel. Het praat niet. ‘Merde’,
suist het alleen wel, en dat geluid
als het soms met een golfslag bovenspuit
geeft grond voor geruchten.
Een schipper, die aan het roer staat,
denkt: een draak, in een groene fles?
Het monster van Loch Ness?
Het monster van Boersma?